Πόσο εύκολα τσακίζουμε ανθρώπους. Πόσο γρήγορα κατασπαράζουμε, χλευάζουμε, εξευτελίζουμε. Με μια καταδίκη, μια ταμπέλα, ένα πρωτοσέλιδο. Ούτε δίκη, ούτε δεύτερη ματιά, ούτε έλεος. Σταυρώνουμε ανθρώπους με την ίδια ευκολία που αλλάζουμε κανάλι. Κάναμε την τιμωρία θέαμα και την κοινωνία δικαστήριο του δρόμου  χωρίς εφέσεις, χωρίς λύτρωση.

Ο Σάββας Βέργας πλήρωσε. Όχι μόνο με τα χρόνια φυλάκισης. Πλήρωσε με τη ζωή του όπως ήταν, με την επαγγελματική του ταυτότητα, με το δικαίωμα να λέγεται πολιτικός μηχανικός, με την ικανότητά του να σταθεί ξανά στα πόδια του. Και όταν τελείωσε η ποινή του, η καταδίκη μόλις άρχιζε. Δεν του επιτράπηκε να ξαναυπάρξει. Κανένα δικαίωμα στην επανένταξη. Καμία θέση στη νέα του ζωή.

Απέκτησε το τέταρτο παιδί του στα 55 του χρόνια, μετά από δεύτερο γάμο και αγάπησε ξανά και ίσως πιο δυνατά από ποτέ

Πόσα σκάνδαλα ξέσπασαν στην Κύπρο τα τελευταία 30 χρόνια; Μίζες, εκβιασμοί, ξεπλύματα, παράνομες καναθέσεις, κρυφοί λογαριασμοί. Και όμως, πόσοι τιμωρήθηκαν πραγματικά; Μετρημένοι. Πόσοι βγήκαν αλώβητοι, χαμογελαστοί στα πάνελ, χειροκροτούμενοι σε δεξιώσεις; Πόσοι «ένοχοι» της εξουσίας σώθηκαν από τις διασυνδέσεις, το σύστημα, τον “σωστό” δικηγόρο, ή τον φάκελο που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς;

Πόσους «σκοτώσαμε» μέσα στην απομόνωση και στη σιωπή; Θυμάστε; Πόσους πετάξαμε έξω από την κοινωνία για πάντα  όχι επειδή ήταν αμετανόητοι, αλλά επειδή τόλμησαν να παραδεχτούν το λάθος τους;

Η Πραγματική ποινή

Η φυλακή δεν είναι το τέλος. Ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι. Αλλά στην Κύπρο, είναι μόνο η αρχή της κοινωνικής εκτέλεσης. Όποιος πέσει, τελείωσε. Το σύστημα σε διαγράφει. Η κοινωνία σου βάζει ταμπέλα και σου κλείνει την πόρτα. Δεν βρίσκεις δουλειά. Δεν μπορείς να είσαι εγγυητής ούτε για αυτοκίνητο. Δεν σε εμπιστεύονται. Και όταν δεν μπορείς να ζήσεις με αξιοπρέπεια, όταν δεν μπορείς να σταθείς καν δίπλα στη γυναίκα και τα παιδιά σου αυτό είναι κοινωνικός θάνατος.

Η Υποκρισία μας δεν έχει όρια

Φωνάζουμε για ψυχική υγεία. Κλαίμε για τις αυτοκτονίες. Μιλάμε για “δεύτερες ευκαιρίες”. Κι όμως, όταν ένας άνθρωπος κάνει το λάθος και το παραδεχτεί, τον διαγράφουμε για πάντα. Δεν θέλουμε λύτρωση. Θέλουμε αίμα. Θέλουμε να θυμόμαστε τους “κακούς” για πάντα. Δεν μας ενδιαφέρει η μετάνοια  ενδιαφέρει η δημόσια εξόντωση.

Ο Σάββας Βέργας, γεννημένος στην Πάφο το 1965, απέκτησε το τέταρτο παιδί του στα 55 του χρόνια, μετά από δεύτερο γάμο, επτά χρόνια αφότου αποφυλακίστηκε. Κι όμως, το νέο ξεκίνημά του δεν έγινε ποτέ δεκτό. Για εμάς, δεν υπήρξε εξιλέωση, ούτε δικαίωμα στο “μετά”.

 Θέλουμε θύματα που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Δεν συγχωρούμε ποτέ, δεν ξεχνάμε, αλλά προσποιούμαστε ότι είμαστε μεγαλόψυχοι.

Η υπόθεση Βέργα δεν είναι απλώς μια προσωπική διαδρομή. Είναι καθρέφτης μιας κοινωνίας σκληρής, υποκριτικής, εκδικητικής. Που δικάζει για πάντα. Που φοβάται τη συγχώρεση. Που χαρίζει ασυλία στους ισχυρούς και κρεμά τους αδύναμους.

Η αλήθεια είναι αυτή. Θέλουμε εκδίκηση. Θέλουμε αίμα.Και αυτό, αργά ή γρήγορα, θα μας καταπιεί όλους.

Της Νικολέτας Χρήστου