Δεν γνώριζα τον κύριο Αλέξη. Δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ από κοντά. Ωστόσο, είναι ένας από τους αναγνώστες που βλέπουν, ακούνε και νιώθουν. Το δικό του μήνυμα δεν ήταν απλώς ένα «μπράβο» ή μια γνώμη. Ήταν ψυχή. Ήταν κατάθεση εμπειρίας, πληγής και φλόγας.

Ο κύριος Αλέξης, σήμερα 80 ετών, και εγώ, δημοσιογράφος με μια πάντα μοναχική διαδρομή σχεδόν 30 χρόνια, διαβάσαμε ο ένας τον άλλον. Και κάθε λέξη του, την διάβασα με σεβασμό και δέος. Με έκανε να θυμηθώ γιατί το να απαντάς σε όλα τα μηνύματα, να ακούς και να συμμετέχεις σε κάθε συζήτηση είναι τόσο σημαντικό. Όχι μόνο για την αίσθηση του «καθήκοντος», αλλά για τον ουσιαστικό λόγο που κρύβεται πίσω από ό,τι κάνουμε στα site και στις δημόσιες επικοινωνίες: Το να μιλάμε και να ακούμε. Να διαμορφώνουμε διαλόγους και να συμβάλλουμε στην κοινωνική και πολιτική συζήτηση. Κάθε λέξη, κάθε αντίδραση, έχει τη δύναμη να επηρεάσει, να ξυπνήσει, να κινητοποιήσει.

«Σε βλέπω τακτικά. Τολμηρή, ειλικρινής και με ποιότητα», μου γράφει. Το να σου αναγνωρίζει κάποιος ποιότητα είναι τιμή. Αλλά το να σου το λέει κάποιος που γνωρίζει τι σημαίνει να είσαι στον αγώνα της δημοσιογραφίας είναι παρακαταθήκη. Εκείνος δεν με γνωρίζει προσωπικά, αλλά βλέπει καθαρά τι προσπαθώ να κάνω. Και αυτό για μένα έχει μεγαλύτερη αξία από κάθε τίτλο ή διάκριση.

«Πολλοί, ίσως, να νομίζουν πως αυτά που κάνεις είναι για αυτοπροβολή. Άλλοι, θα σου έλεγαν «Φωνή εν τη ερήμω». Εγώ λέω, ξεχωρίζεις, τολμάς και μιλάς», λέει σε άλλο σημείο του μηνύματός του. Και έχει απόλυτο δίκιο. Αυτό είναι το μεγάλο βάρος όσων τολμούν να μιλήσουν δημόσια. Η παρεξήγηση, η απαξίωση, η καχυποψία. Ο κύριος Αλέξης όμως κατάλαβε και αυτό με λύτρωσε. Γιατί, σε έναν κόσμο γεμάτο φωνές, οι περισσότεροι δεν ακούν. Και όμως, εκείνος άκουσε.

«Έδινα κι εγώ μια μάχη παρόμοια με τη δική σου, όχι τόσο δυνατή. Συκοφαντήθηκα, κουράστηκα αφάνταστα. Δεν παραδόθηκα. Αποσύρθηκα», συνεχίζει. Πόσο ανθρώπινο. Πόσο αληθινό. Δεν παραιτήθηκε. Απλώς έμεινε μόνος, κουράστηκε. Το λέει χωρίς πίκρα, χωρίς υπερβολή. Το λέει όπως το νιώθει: «Έκανα ό,τι μπορούσα, τώρα είναι σειρά σας».

«Δεν υπάρχει πιο κωφός απ’ αυτόν που δεν θέλει να ακούσει, ούτε πιο τυφλός απ’ αυτόν που δεν θέλει να δει.»
Και ξαφνικά, χωρίς να το ξέρει, μου έδωσε την πιο ουσιαστική φράση ενός ρεπορτάζ που δεν είχα σκεφτεί να γράψω. Αυτή η φράση θα έπρεπε να μπει στον τοίχο κάθε newsroom, κάθε γραφείου που υποτίθεται ότι «ενημερώνει». Ένα μήνυμα δυναμικό και επίκαιρο.

«Χριστός Ανέστη. Εμείς, πότε άραγε;»
Δεν πρόκειται για θρησκευτικό ερώτημα. Είναι πολιτικό. Κοινωνικό. Ψυχικό. Μπορεί να γιορτάζουμε την Ανάσταση, αλλά ως κοινωνία βρισκόμαστε ακόμα στον Γολγοθά. Χωρίς ανάληψη. Χωρίς φως.

Κύριε Αλέξη, σήμερα απαντώ δημόσια σε εσάς:

Γιατί η φωνή σας αξίζει να ακουστεί. Γιατί με συγκινήσατε. Γιατί με ξαναπείσατε ότι το να μιλάς, το να εκτίθεσαι, το να ενοχλείς με την αλήθεια σου, αξίζει και είναι οκ να είμαι «ψώνιο». Στο κάτω-κάτω, όταν εκτίθεσαι, αυτό είναι αναπόφευκτο. Αλλά πίσω από τα πλήκτρα; Ποιος ξέρει την αλήθεια μας, αυτή που καταπίνουμε;

Γιατί ακόμα κι αν οι περισσότεροι σωπαίνουν, υπάρχουν άνθρωποι σαν εσάς  που αναγνωρίζουν, που βλέπουν, που δεν συμβιβάζονται. Εσείς μπορεί να αποσυρθήκατε. Εγώ όμως συνεχίζω  και θα συνεχίσω με μεγαλύτερο πείσμα.

Γιατί ξέρω πια, πως δεν είμαι «φωνή εν τη ερήμω». Είμαι φωνή που άκουσε ο Αλέξης.

Για τα νέα παιδιά, θέλω να σας πω κάτι: Μην σταματήσετε ποτέ να μιλάτε με αλήθειες. Μην αφήσετε κανέναν να σας σιωπήσει, να σας απογοητεύσει ή να σας πείσει ότι οι φωνές σας είναι άχρηστες. Η αλήθεια είναι δύναμη και οι νέες γενιές, όπως εσείς, έχουν τη δυνατότητα και την ευθύνη να την αναδείξουν. Να μιλήσετε για ό,τι βλέπετε, για ό,τι αισθάνεστε και για ό,τι πιστεύετε, ακόμα κι αν φαίνεται ότι ο κόσμος γύρω σας δεν ακούει. Οι αλλαγές έρχονται μόνο από εκείνους που τολμούν να μιλήσουν, να αμφισβητήσουν και να παλέψουν για το καλύτερο. Η φωνή σας έχει αξία, μην την αφήσετε να σιγήσει.

Γι’ αυτό, απαντώ σε όλα τα μηνύματα. Γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι το νόημα όσων γράφουμε στα site και στα κοινωνικά δίκτυα. Να μιλήσουμε, να ακούσουμε και να ενδυναμώσουμε ο ένας τον άλλον, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μας. Όπως μας υπενθυμίζει ο κύριος Αλέξης, «δεν υπάρχει πιο κωφός απ’ αυτόν που δεν θέλει να ακούσει». Ας συνεχίσουμε να ακούμε και να λέμε την αλήθεια μας.

Με σεβασμό,
Νικολέτα Χρήστου