Ναι, καλέ, τα παω μαζί μου για και καφέ, τα βάζω στην τσάντα και ξεκινώ να βρώ τις φίλες μου. Κι άμα λάχει, τα βγάζω μαζί με το σκυλί για βόλτα.» Αλλά ξέρεις κάτι; Πριν το καφέ, πρέπει να μιλήσουμε. Γιατί αυτό που κάνω δεν είναι παιχνίδι είναι μάχη. Μάχη με την άγνοια, με την καχυποψία, με εκείνους που νομίζουν πως ό,τι δεν χωράει στο μυαλό τους, είναι «κυνήγι views».

Τον τελευταίο καιρό, η συγγραφή στο site αλλά και τα μικρά βίντεο έχουν στοχοποιηθεί από μια μερίδα ανθρώπων με άσχετα σχόλια σε προσωπικά μηνύματα ή δημόσια. Την αλήθεια αυτήν την αντιμετωπίζω. Αλλά με τους ανθρώπους που δεν διαβάζουν προσεκτικά, μόνο κρίνουν, δεν πάει άλλο.  Δεν γίνεται να λαμβάνω μηνύματα, γεμάτα ειρωνεία, καχυποψία και προσωπικές επιθέσεις. Και πάντα με μια φράση να επιστρέφει: «Σταμάτα να το κάνεις αυτό, το κάνεις για τα views».

Ορίστε λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή: Ό,τι ανεβαίνει στον προσωπικό μου λογαριασμό μια εικόνα, ένα βίντεο, μια φράση  είναι ένα κομμάτι της στιγμής.

Άμεση ενημέρωση ≠ clickbait

Ό,τι ανεβαίνει στον προσωπικό μου λογαριασμό, είτε μια εικόνα, είτε ένα σύντομο βίντεο, είτε μια φράση, δεν είναι αποτέλεσμα «ώριμου» ρεπορτάζ. Είναι μια άμεση ανάγκη να πω κάτι τώρα, να καταγράψω μια στιγμή, να εκφράσω έναν προβληματισμό. Δεν είναι στρατηγική εμπορικότητας, δεν είναι προϊόν για views.

Τεχνικά, αυτά τα βίντεο δεν συνδέονται με το site.

Δεν φέρνουν views, δεν μετριούνται ως επισκέψεις. Είναι φωνή, παλμός, έκφραση, άμεση και ειλικρινής.

Πίεση και πραγματικότητα στο χώρο των site

Ο αρχισυντάκτης ή ο ιδιοκτήτης δεν θα σε χειροκροτήσει, στα μεγάλα και γνωστά site όταν γράφεις ρεπορτάζ και ταυτόχρονα χτυπήσεις χιλιάδες views, ούτε θα σου δώσει αύξηση, ακόμη κι αν η Google στο ανεβάσει πρώτο. Παίζει να πάρεις και μια απόλυση, γιατί «τέτοια» δουλειά τρομάζει όσους κρατούν τα ηνία. Τρίζουν οι καρέκλες τους. Η πίεση όμως είναι μεγάλη. Ο αρχισυντάκτης ή ο ιδιοκτήτης δεν θα σε επαινέσει, ούτε θα σου δώσει αύξηση όταν γράφεις ρεπορτάζ. ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ!

Εθελοντική δημοσιογραφία:

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, εδώ  σε αυτό το site η δουλειά γίνεται εθελοντικά. Εδώ, όμως, σε αυτό το site, η δουλειά έτσι γίνεται, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Τα ρεπορτάζ προέρχονται από το κοινό, από αναγνώστες, ακόμα και από συναδέλφους που δεν μπορούν να γράψουν μια είδηση, γιατί πάει κόντρα σε πολιτικές ή επιχειρηματικές δραστηριότητες του site που δουλεύουν και σαφώς δεν είναι εποχές για να ρισκάρεις να χάσεις τη δουλειά σου. Η δημοσιογραφία εδώ ασκείται εθελοντικά, 24 ώρες το 24ωρο, με όρεξη και όποτε μας «κατέβει». Δουλεύω χωρίς επιδοτήσεις, χωρίς χειροκροτήματα.

Τι θέτε;

• Κουτσομπολιά; Σας προσβάλλουν.
• Θανατηφόρα; Σας τρομάζουν.
• Κοινωνικά; Σας βαραίνουν.
• Καταγγελίες; «Δεν έχεις αποδείξεις».
• Χιούμορ; «Παίζεις με σοβαρά θέματα».
• Αν σιωπήσω; «Γιατί δεν μιλάς;»

Ο «πόνος» για τα βιντεάκια

Είναι μια άμεση μορφή ενημέρωσης, ένας τρόπος να δείξω στους αναγνώστες  κάτι που συμβαίνει τώρα. Ένας προβληματισμός, μια εικόνα που μιλά από μόνη της, ένα γεγονός που δεν χωρά σε 700 λέξεις, αλλά ίσως να πρέπει να το δεις και άμα θες. Δεν «πιάνονται» views στα βιντεάκια. Μακάρι να είχαν. Τα σύντομα βίντεο που ανεβάζω (στιγμιότυπα, δηλώσεις, εικόνες της επικαιρότητας) δημοσιεύονται μόνο στους προσωπικούς μου λογαριασμούς στο Instagram ή στο Facebook. Δεν είναι επίσημα ρεπορτάζ, ούτε φιλοξενούνται στην πλατφόρμα του site. Δεν μετράνε ως “views”, δεν συνδέονται τεχνικά με την επισκεψιμότητα του site, ούτε τα χρησιμοποιώ για να «ανεβάσω νούμερα». Μακάρι όμως να φτάσουν όσο πιο μακριά,γίνεται. Γιατί αν  υπάρχει το ενδεχόμενο ένας οδηγός να πατήσει φρένο επειδή είδε μια κραυγή πόνου σε ένα βίντεο; Σώθηκε ένας άνθρωπος.

Γιατί μέχρι τις 30 Απριλίου 2025, δώδεκα άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στους κυπριακούς δρόμους. Δώδεκα θανατηφόρα. Δώδεκα οικογένειες βυθισμένες στο πένθος. Και κάποιοι αναρωτιούνται αν αυτό αξίζει να το δείξουμε, να το θυμίσουμε.

Όταν επαναφέρουμε ιστορίες παιδιών που σκοτώθηκαν πριν δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, κάποιοι λένε: «Ξεθάβετε τον πόνο για τα views». Όμως, αυτό δεν είναι ξεθάψιμο. Είναι σεβασμός στη μνήμη.

Είναι υπενθύμιση ότι δεν ξεμπερδέψαμε. Ούτε με τον θάνατο. Ούτε με την αδικία. Ούτε με την ευθύνη. Κι όταν οι γονείς αυτών των παιδιών επικοινωνούν μαζί μας και λένε: «Ευχαριστούμε που δεν ξεχάσατε», τότε ξέρουμε γιατί το κάναμε.

Μέχρι τις 30 Απριλίου 2025, δώδεκα συμπολίτες μας έχασαν τη ζωή τους σε ισάριθμα θανατηφόρα τροχαία στην Κύπρο. Κάθε ένας από αυτούς είχε όνομα, πρόσωπο, οικογένεια. Μερικοί ήταν μόλις 17 χρονών. Σκοτώθηκαν από μεθυσμένο ή μαστουρωμένο οδηγό. Και κάποιοι απ’ αυτούς ξεχάστηκαν. Όχι όμως από εμάς. Αν, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια μετά, ξαναμιλήσω για τον θάνατο ενός παιδιού, δεν είναι γιατί κυνηγάω εντυπώσεις. Είναι γιατί, ίσως, κάποιος άλλος θυμηθεί να προσέχει.

Η ενημέρωση δεν είναι εστιατόριο όπου διαλέγεις γεύσεις και σε καμία περίπτωση δεν θα γράψω «αποστειρωμένα» δελτία τύπου και «Νεκρές» λέξεις χωρίς ουσία, έτσι γιατί: «Γιατί έτσι εκπαιδευτήκατε να δέχεστε την είδηση: άγευστη, ακίνδυνη, ανώδυνη.» Στο κάτω κάτω, scroll είμαστε. Αμα, σ’αρέσει…

Της Νικολέτας Χρήστου