Το θέμα δεν είναι να σε «έχει» κάποιος. Ούτε με λόγια, ούτε με εικόνες, ούτε με προσχήματα. Κι όμως, κάποιοι διαλέγουν τον πιο άμεσο και σίγουρο τρόπο για να σε μειώσουν: Να σε κάνουν δημόσιο θέαμα, νούμερο στα views τους. Μια φωτογραφία, μια γελοιοποίηση. Όχι γιατί τους ανήκεις, αλλά γιατί νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα.

 Δεν είμαστε υλικό για σκρολάρισμα. Δεν υπάρχουμε για την επιβεβαίωση του κάθε αγράμματου, απολίτιστου, που βρήκε φωνή και «εξουσία» μέσα από μια οθόνη.

Είμαστε άνθρωποι. Είμαστε γυναίκες. Είμαστε μανάδες.

Βλέπω φωτογραφίες μου από τότε που ήμουν παιδί. Θυμάμαι να κρατάω την κούκλα μου και να κάνω ό,τι έκανε σε μένα η μαμά μου: «νάνι-νάνι», γαλατάκι, σκέπασμα. Από τότε ήξερα: Μια μέρα θα ήμουν κι εγώ μανούλα.

Δεν ονειρεύτηκα πρίγκιπες και τούλια. Ονειρεύτηκα να μεγαλώνω ανθρώπους. Παιδιά. Περισσότερα από δύο. Ήθελα έναν μικρό κόσμο γεμάτο ζωή, σκέψη, αυτονομία.

Και τον έφτιαξα. Τους έδωσα ελευθερία σκέψης, χαμόγελα, ειλικρίνεια. Δεν τους έκλεισα σε γυάλα. Τους έδωσα έναν κόσμο που τους χωρούσε με τη δική τους φωνή. Είναι ανεξάρτητα παιδιά  και είμαι περήφανη γι’ αυτό.

Η μητρότητα σε ξηλώνει και σε ξαναράβει. Δεν είσαι πια η ίδια γυναίκα  είσαι πολλές. Με πρόσωπα, αντιφάσεις και δύναμη. Μπορείς να είσαι και σκληρή και ευαίσθητη. Και δίκαιη και κουρασμένη. Και απούσα για λίγο και παρούσα για πάντα.

Αντέχουμε. Κλαίμε και συνεχίζουμε. Λυγίζουμε και στεκόμαστε όρθιες. Γιατί είμαστε γυναίκες.

Κι όμως, υπάρχουν κι άλλες γυναίκες που επιλέγουν να πληγώνουν. Και άντρες που νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να εκθέτουν, να κρίνουν, να προσβάλλουν  χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει αξιοπρέπεια.

Μάθαμε να ζούμε με τα αντίθετα. Να κουβαλάμε τα λάθη και τα σωστά μας χωρίς ντροπή. Μας έδωσαν ρόλους και μας ζήτησαν να τους παίξουμε σωστά. Γιατί η γυναίκα δεν είναι καν ρόλος. Είναι επανάσταση: Στην κουζίνα, στο γραφείο, στον δρόμο, στο σπίτι. Στις λέξεις που λέει και σε αυτές που επιλέγει να μην πει.

Και όταν έρθουν να σε ρωτήσουν: «Πώς τα καταφέρνεις;» Απάντα: «Δεν τα καταφέρνω. Είμαι γυναίκα. Υπάρχω, παλεύω, συνεχίζω.»

Γιατί η ζωή μας δεν είναι για likes. Δεν είναι για την έγκριση κανενός. Είναι η σιωπηλή επανάσταση της καθημερινότητας.

Και την επόμενη φορά που είτε γυναίκα, είτε άντρας  πατήσει με ευκολία δυο λέξεις για να προσβάλει, να μειώσει…Θυμήσου: Το ίδιο θα κάνουν  «αύριο» στη σύντροφό σου. Στην κόρη σου. Στη γυναίκα σου. Και τότε…Θα είσαι 90 χρονών. Μόνος. Με άνοια. Και δεν θα θυμάσαι ούτε το λόγο υπάρξης σου. Ούτε ποιος ήσουν για να υπερασπιστείς κανενα απο τις γυναικες “σου”: Μητέρα, γυναίκα, κόρη.

Γιατί εμείς δεν παλεύουμε για likes. Παλεύουμε για να αλλάξουμε τους κανόνες. Και όταν η επόμενη γενιά ρωτήσει: «Πώς άντεξες;», η απάντηση θα είναι απλή: «Είχα επιλογές. Και διάλεξα να μην υποκύψω.»