Στο 2025, ο κυπριακός τουρισμός μοιάζει να παίζει σε δύο παράλληλα σύμπαντα: Στο ένα, οι επαγγελματίες του κλάδου προσφέρουν υπηρεσίες, ποιότητα και εμπειρίες, με βάση τις πραγματικές ανάγκες των επισκεπτών. Στο άλλο, η βιομηχανία των social media πουλάει ονειρώξεις όπου το νόημα της διαμονής ανάγεται σε μια φωτογραφία με ιδανικό φως, ένα «σέλφι» δίπλα στην πισίνα, και μια influencer που, ανάμεσα σε ποτήρια κοκτέιλ και φιλτραρισμένες selfies, δηλώνει «αυτό είναι ο παράδεισος!».

Οι διαφημίσεις στο Instagram  που στηρίζονται αποκλειστικά σε αισθητικές εικόνες,  μαγιό, πισίνες, και τεχνητά «moment» δημιουργούν μια παραποιημένη εικόνα των διακοπών. Ο επισκέπτης, μετά, ανακαλύπτει ότι πλήρωσε για μια εικονική εμπειρία, όχι για την πραγματικότητα. Όλα είναι «ονειρώξεις». Στην πραγματικότητα, όμως, ο πελάτης θέλει να ξέρει αν το πρωινό περιλαμβάνει αυγά ή απλώς φωτογραφίες από αυγά. Θέλει να μάθει αν η «πισίνα με θέα» είναι πραγματικά ένα ήρεμο σημείο ή ένας γεμάτος σκάφες όρμος δίπλα σε εργοτάξιο.

Οι «ονειρώξεις» των influencers έχουν ημερομηνία λήξης: Τη στιγμή που ο επισκέπτης αναρωτιέται γιατί το «ρομαντικό δείπνο» συνοδεύεται από φωνές και θόρυβο από την κουζίνα ή γιατί το «ιδανικό σκηνικό» κρύβει πολλά παραλειπόμενα που δεν βγήκαν ποτέ στη φωτογραφία.

Το πρόβλημα δεν είναι τα μαγιό, αλλά η εμμονή με τα μαγιό. Οι καταναλωτές, βομβαρδισμένοι από εικόνες που προμοτάρουν διακοπές-φαντασμαγορία, κλείνουν δωμάτια χωρίς να ρωτήσουν τα βασικά: Πόσο μακριά είναι η παραλία; Τι περιλαμβάνει η «πανσιόν» που πλήρωσα; Ποια είναι η αλήθεια πίσω από τις λαμπερές φωτογραφίες;

Ο τουρισμός δεν είναι ρεαλιστικό σόου. Οι επιχειρήσεις που επενδύουν στην πραγματικότητα  σε καθαρά δωμάτια, σε σωστές τιμές, σε διαφανή εξυπηρέτηση  κερδίζουν την εμπιστοσύνη των επισκεπτών. Αυτές που βασίζονται αποκλειστικά σε «καλούς γωνίες» και φίλτρα, ίσως τραβήξουν προσοχή μια σεζόν, αλλά η απάτη γυρίζει μπούμερανγκ.

Το ερώτημα για τους καταναλωτές είναι πότε θα σταματήσουμε να εμπιστευόμαστε περισσότερο ένα φιλτραρισμένο προφίλ από κριτικές, έρευνα και κοινή λογική. Και για τις επιχειρήσεις: Πόσο ακόμη πιστεύετε ότι μπορείτε να πουλάτε αέρα κοπανιστό, πριν το κοινό ξυπνήσει;

Ευτυχώς, οργανισμοί και μεγάλοι όμιλοι του τουρισμού δεν μπαίνουν σε τέτοια παιγνίδια, γιατί απλά έχουν καταλάβει ότι η αλήθεια και η ποιότητα είναι η μοναδική μακροπρόθεσμη επένδυση. Δυστυχώς, όμως, πολλά νέα ή μικρά ξενοδοχεία και επιχειρήσεις γοητεύονται από τα εύκολα «διαφημιστικά διαλείμματα» στο Instagram και θυσιάζουν το ουσιαστικό για το στιγμιαίο εντυπωσιασμό.

Σε μια εποχή όπου η εικόνα «πουλάει», ας θυμόμαστε ότι οι διακοπές είναι εμπειρία, όχι μόνο φωτογραφία. Και η επιλογή ξενοδοχείου ή ταξιδιωτικού προορισμού δεν πρέπει να γίνεται από το μαγιό ή το σώμα που το φοράει, αλλά από τις πραγματικές παροχές, την τιμή και τις κριτικές.

Ευτυχώς, υπάρχουν οργανισμοί και μεγάλοι όμιλοι στον χώρο του τουρισμού που αντιστέκονται σε αυτά τα «παιχνίδια» επιφανειακής προβολής. Αποφεύγουν να μετατρέπουν τη διαφήμισή τους σε απλά διαφημιστικά διαλείμματα μέσα στα ατελείωτα scroll του Instagram, δίνοντας βάρος στην ουσία και στην ενημέρωση. Αυτοί οι φορείς συνεχίζουν να στηρίζονται στην ποιότητα, στις εμπειρίες που προσφέρουν και στην τεκμηριωμένη παρουσίαση των υπηρεσιών τους, κερδίζοντας έτσι την εμπιστοσύνη του κοινού.

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, ο γραπτός λόγος,  η κριτική και η ανάλυση ενός δημοσιογράφου, μένει. Μένει χρόνια, διαμορφώνει γνώμη, ενημερώνει τον καταναλωτή πέρα από την επιφάνεια, και λειτουργεί ως οδηγός για πραγματικές επιλογές.

Το πρόβλημα όμως παραμένει: πολλές μικρότερες ή νεοσύστατες επιχειρήσεις επιλέγουν το εύκολο και γρήγορο «φαίνεσθαι» για να τραβήξουν γρήγορα την προσοχή, χάνοντας όμως την ευκαιρία να δημιουργήσουν μακροχρόνιες σχέσεις με τους πελάτες τους. Αυτή η τάση μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ, καθώς το κοινό γίνεται ολοένα πιο απαιτητικό και ψάχνει την αλήθεια πίσω από τις εικόνες.

Και γιατί να ξοδεύουν τόσα χρήματα για 3-4 πρόσωπα που έχουν καταντήσει μαιντανοί από μόνοι τους, όταν τους σερβίρουν στο πιάτο κάθε είδους «τέλειες» στιγμές και τους μετατρέπουν σε περσινά νέα; Η υπερπροβολή τους, που πολλές φορές θυμίζει κενό show, όχι μόνο δεν φέρνει πραγματικό όφελος, αλλά συχνά κουράζει και αποξενώνει το κοινό που αναζητά κάτι πιο αυθεντικό. Γιατί, στο τέλος, το μαγιό το φοράμε εμείς  όχι η κάμερα. Αλλά εγώ, έν τζαι…