Ας το παραδεχτούμε, όλες μας έχουμε περάσει από εκείνη την ανεπανάληπτη στιγμή μετά από έναν χωρισμό, όταν συνειδητοποιούμε ότι το μόνο πράγμα που μπορούμε να ελέγξουμε στη ζωή μας είναι το μήκος των μαλλιών μας. Ο κόσμος καταρρέει, η καρδιά μας είναι κομματιασμένη, και το μόνο που σκέφτεσαι είναι «Εντάξει, αν κόψω τα μαλλιά μου, ίσως να καταφέρω να βάλω μια τάξη στη ζωή μου!» Έτσι, εκεί που όλα γύρω σου καταρρέουν εσύ αποφασίζεις να πάρεις τον έλεγχο της κατάστασης με ένα ψαλίδι. Αν αυτό δεν είναι η πιο σούπερ ηρωική κίνηση, τότε τι είναι;

Θυμάμαι την πρώτη φορά που αποφάσισα να κάνω αυτήν την «επανάσταση» με τα μαλλιά μου. Η περίοδος ήταν γεμάτη συναισθηματική φόρτιση . Σκέφτηκα ότι η καλύτερη λύση στο συναισθηματικό χάος που βίωνα ήταν να καταρρεύσει και το μαλλί μου. Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και κοιτάζω το άδειο βλέμμα μου, το οποίο με κοιτάζει πίσω με την ίδια απορία που νιώθεις όταν αναρωτιέσαι ποιος ακριβώς ήθελε να κάνει ένα 3ωρο meeting για να συζητήσει κάτι που ήδη ήξερες από την αρχή. Και εκεί, μέσα σε αυτό το κενό βλέμμα, καταλήγω να σκέφτομαι: «Μήπως ήρθε η ώρα να γίνω ξανθιά; Να πάω σε ένα κοντό καρέ; Μήπως να βάλω και μια ροζ απόχρωση για extra δράση;»

Πηγαίνω στο κομμωτήριο και, μετά από σκέψεις βαθιές, λες και μόλις διάβασα κάποιο φιλοσοφικό βιβλίο (Προφανώς όχι το Περί Ευτυχίας, αλλά μάλλον το Περί Μαλλιών και Κρίσεων), λέω στον κομμωτή: «Αυτό είναι. Θα το κάνω!». Και με αυτή την απόφαση, περνάω από το στάδιο του βασιλιά των μακριών μαλλιών στο βασίλειο των κοντών, στιλάτων κουρεμάτων που λένε: «Εγώ τα κατάφερα. Εγώ πλέον έχω πλάνο για τη ζωή μου και είναι το καρέ.»

Η στιγμή που είδα την πρώτη τούφα να πέφτει στο πάτωμα, ένιωσα σαν να έχανα το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας που είχα (Εκτός αν θεωρείς ότι η αξιοπρέπεια κρύβεται μόνο πίσω από τα μακριά μαλλιά). Στην αρχή ένιωσα μια δόση πανικού, σαν να ήθελα να φωνάξω «Είναι αυτό το σωστό βήμα ή πρέπει να επανεκκινήσω και να πάω για ακόμα μία δόση σοκολάτας;» Μετά από λίγο ένιωσα σαν να έχω πάρει φτερά!

Και όχι επειδή το κεφάλι μου έγινε πιο ελαφρύ, αλλά επειδή ακριβώς έβγαλα το βάρος όλων των αποτυχιών της καρδιάς μου και το έβαλα στα μαλλιά. Όλα αυτά τα συναισθηματικά φορτία που είχα κουβαλήσει, τώρα ήταν κυριολεκτικά στο πάτωμα του κομμωτηρίου.

Ξαφνικά, η ζωή φαίνεται πιο φωτεινή, πιο ελπιδοφόρα και πιο…«κοντό καρέ». Εντάξει, μπορεί το χάος να μην έχει σταματήσει, αλλά τουλάχιστον η νέα «μου» φαίνεται σαν να ξέρει πού πηγαίνει, και τουλάχιστον είμαι έτοιμη για τα επόμενα δύο επεισόδια της σειράς «Αναγέννηση Ζωής: Η Επιστροφή».

Η ζωή σου μπορεί να είναι μια ερείπια, αλλά τουλάχιστον τα μαλλιά σου δείχνουν σαν να ξέρουν πώς να στείλουν το μήνυμα στον κόσμο: «Έχω κάνει το βήμα. Αν δεν καταφέρω να ελέγξω τον κόσμο, τουλάχιστον μπορώ να ελέγξω το στυλ μου».

Και αλήθεια, το να αποφασίσεις να κόψεις τα μαλλιά σου ή να αλλάξεις χρώμα μετά από έναν χωρισμό είναι ίσως η πιο ενήλικη απόφαση που μπορούμε να πάρουμε;  Ο Κλινικός Επίκουρος Καθηγητής Ψυχιατρικής Γιώργος Μικελίδης τακτοποιεί σκέψεις λίγο πριν πάρετε μαζί με το καρέ μαλλί προσθέσετε ροζ τούφες:

«Η αλλαγή στα μαλλιά μετά από έναν χωρισμό δεν είναι απλώς μια αισθητική απόφαση. Είναι μια πράξη συμβολική, βαθιά συνδεδεμένη με την ψυχολογία και την ανάγκη να ανακτήσουμε τον έλεγχο σε περιόδους συναισθηματικής αναταραχής. Ως κλινικός ψυχίατρος, μπορώ να πω ότι τέτοιες αποφάσεις αντικατοπτρίζουν την ανθρώπινη τάση να εκφράζουμε εσωτερικές αλλαγές μέσα από εξωτερικές μεταμορφώσεις.

Ο χωρισμός, ειδικά όταν είναι επώδυνος, αποτελεί μια μορφή κρίσης. Το αίσθημα απώλειας συνοδεύεται από μια αποδιοργάνωση της ταυτότητάς μας και του πλαισίου στο οποίο λειτουργούμε. Μέσα σε αυτό το χάος, η αλλαγή στα μαλλιά μπορεί να λειτουργήσει ως μια απόπειρα αναδόμησης της εικόνας μας και, κυρίως, της αυτοεκτίμησής μας. Είναι μια ενέργεια που λέει: «Αν δεν μπορώ να ελέγξω το τι συμβαίνει γύρω μου, τουλάχιστον μπορώ να ελέγξω τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου – και που με βλέπουν οι άλλοι».

Από ψυχολογικής άποψης, οι δραστικές αλλαγές στην εμφάνιση λειτουργούν σαν τελετουργία μετάβασης. Μπορεί να σηματοδοτούν το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας άλλης. Το ψαλίδι στα μαλλιά, λοιπόν, γίνεται σύμβολο αποκοπής από το παρελθόν, ένα βήμα προς τη δημιουργία μιας νέας προσωπικότητας ή ζωής. Είναι μια δήλωση ανεξαρτησίας και αυτονομίας, η οποία συχνά συνοδεύεται από την ελπίδα για αναγέννηση και νέο ξεκίνημα.

Ωστόσο, η συναισθηματική βάση μιας τέτοιας απόφασης δεν πρέπει να υποτιμάται. Αν η αλλαγή στα μαλλιά είναι μια εφήμερη προσπάθεια να καλυφθεί ο πόνος, μπορεί να μη φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η θεραπευτική αξία αυτής της πράξης έγκειται στο πώς την εντάσσουμε σε μια ευρύτερη διαδικασία αποδοχής και ανάκαμψης. Αν συνδυαστεί με μια βαθύτερη κατανόηση των συναισθημάτων μας, μπορεί να αποτελέσει μια υγιή έκφραση ανανέωσης.

Κάθε αλλαγή που γίνεται με επίγνωση είναι μια μικρή νίκη. Το να δούμε τη στιγμή που η τούφα πέφτει στο πάτωμα ως μια στιγμή ελευθερίας και όχι πανικού είναι κλειδί. Έτσι, ακόμα κι αν το «κοντό καρέ με ροζ τούφες» δεν είναι η απάντηση σε όλα τα προβλήματα, μπορεί να είναι μια συμβολική κίνηση που μας βοηθά να σηκώσουμε το κεφάλι και να πούμε: «Ναι, προχωρώ». Η αλλαγή δεν έρχεται από το μαλλί – αλλά από το θάρρος που χρειάζεται για να την αποφασίσεις».