Δεν έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι μας στη δημοσιογραφική μου πορεία. Ούτε εκείνος γνώριζε πολλά για μένα, πέρα από κάποια ρεπορτάζ που, όπως μου είπε αργότερα στο τηλέφωνο, του τράβηξαν την προσοχή. Το ενδιαφέρον για μια άτυπη τετ-α-τετ συνάντηση ήρθε λίγο μετά την ανακοίνωση του κινήματος.

Με υποδέχθηκε ένα απόγευμα στο γραφείο του κινήματος «Άλμα». Ο ίδιος άνοιξε την πόρτα με χαμόγελο, μου έδωσε το χέρι και συστήθηκε πρώτος. Η χειραψία του σταθερή, ειλικρινής και η ευγένειά του αφοπλιστική. Καμία έπαρση, κανένα ίχνος ανωτερότητας. Αντιθέτως, μια λεπτότητα που σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή. Ανεβήκαμε μαζί στο γραφείο του. Μια ατμόσφαιρα λιτή, σχεδόν αυστηρή, χωρίς περιττές εντυπώσεις. Καθίσαμε αντικριστά. Του συστήθηκα επαγγελματικά. Εκείνος με άκουγε με σταθερό βλέμμα, με κοίταζε στα μάτια, χωρίς να αποστρέφει στιγμή.

Και δεν ήταν απλώς βλέμμα. Ήταν συμμετοχή. Παρατηρούσα τη γλώσσα του σώματός του, τις μικρές κινήσεις του κορμού, την ελαφριά κλίση προς τα εμπρός, τα χέρια του που δεν έπαιζαν νευρικά. Όλα φώναζαν πως με άκουγε στ’ αλήθεια. Δεν ήμουν απλώς μια συνάντηση στο πρόγραμμά του. Ήμουν παρούσα, και εκείνος παρών.

Δέχτηκα τις ερωτήσεις του και γρήγορα κατάλαβα πως δεν είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο με «στεγνό» μαθηματικό μυαλό ή έναν πολιτικό γεμάτο φανφάρες και έτοιμες απαντήσεις. Ο λόγος του δεν είχε τίποτα το ξύλινο, τίποτα το κουραστικά προβλέψιμο. Δεν μιλούσε για να εντυπωσιάσει, μιλούσε για να επικοινωνήσει. Χωρίς στρογγυλέματα. Χωρίς φόβο. Με την καθαρότητα κάποιου που δεν προσποιείται και δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα.

Αυτό το κατάλαβε κι εκείνος γρήγορα. Κάτι τον έκανε να νιώσει πως δεν είχε απέναντί του έναν ακόμη άνθρωπο με πρόχειρες πολιτικές κουβέντες ή θεωρίες. Και το ανταπέδωσε  μίλησε κι εκείνος με τρόπο που δεν είχε τίποτα το κατασκευασμένο. Αλήθεια και θάρρος. Όχι για να προκαλέσει εντύπωση, αλλά γιατί δεν ήξερε αλλιώς να είναι.

Του το είπα σχεδόν με χαμόγελο: Είναι γνωστό ότι έχει άριστες γνώσεις μαθηματικών, κάτι που εγώ δεν διαθέτω. Για μένα, το μηδέν δεν είναι απλώς ένας αριθμός. Είναι η αρχή. Το ήσυχο σημείο απ’ όπου ξεκινάς. Εκεί που δεν υπάρχει τίποτα  και όλα είναι δυνατά.

Οι αριθμοί που ακολουθούν δεν είναι απλές ποσότητες. Είναι σκαλοπάτια. Το «ένα» είναι το πρώτο βήμα. Το «δύο», η επιλογή. Το «τρία», η διαδρομή. Και σιγά σιγά, ανεβαίνεις. Όχι μόνο λογιστικά. Ανθρώπινα. Κάθε αριθμός είναι και μια υπέρβαση. Ένα ύψος πιο πάνω. Μια πρόοδος που δεν μετριέται μόνο με νούμερα, αλλά με κόπο, με αλλαγή, με εσωτερική κίνηση.

Σε αυτή τη διαδρομή, ο ίδιος ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης έχει υπάρξει κάτι παραπάνω από παρατηρητής. Γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 24 Νοεμβρίου 1968. Αποφοίτησε από το Λύκειο Ακροπόλεως και υπηρέτησε στην Εθνική Φρουρά. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο ΕΜΠ και στη συνέχεια απέκτησε διδακτορικό με άριστα. Δεν σταμάτησε εκεί. Το 2004 απέκτησε και πτυχίο Οικονομικών από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η πορεία του στον δημόσιο τομέα ξεκίνησε το 1998 και κορυφώθηκε το 2014 όταν διορίστηκε Γενικός Ελεγκτής της Δημοκρατίας.

Εκείνη η δεκαετία ήταν καταιγιστική. Με αποφάσεις που άγγιξαν τα όρια, με συγκρούσεις που έκαναν θόρυβο. Έγινε αγαπητός, μα και αμφιλεγόμενος. Κάποιοι τον είδαν ως υπερασπιστή της διαφάνειας, άλλοι ως εμμονικό. Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο τον έπαυσε το 2024, δέκα χρόνια μετά τον διορισμό του, σε μια ιστορική απόφαση που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις.

Και τώρα, σχεδόν απελευθερωμένος από τον θεσμικό του ρόλο, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο. Πιο ελεύθερος να μιλήσει, να κινηθεί, να χτίσει αυτό που ξεκινά. Ίσως όχι με αριθμούς αυτή τη φορά, αλλά με ανθρώπους.

Και στάθηκα για λίγο να σκεφτώ, αν όλοι όσοι επιλέγουν να μπουν στην πολιτική προσέγγιζαν τους ανθρώπους με αυτή την ευγένεια, την προσοχή, τον σεβασμό που δεν επιδεικνύεται για λόγους εντυπώσεων αλλά επειδή έτσι είναι ο χαρακτήρας τους, τότε ίσως να μην είχαμε απομακρυνθεί τόσο από την ουσία της δημόσιας ζωής. Γιατί εκείνο το απόγευμα, δεν μπήκε στη συζήτηση καμία πρόταση, κανένα αίτημα, καμία επιδίωξη. Κι όμως, όλα ειπώθηκαν.  Και μου θύμισε πως η πολιτική δεν χρειάζεται πάντα βήμα και μικρόφωνο, χρειάζεται ανθρώπινη ποιότητα.

Και κάπως έτσι, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ανάγκη για δημόσιες δηλώσεις, γεννήθηκε μια φιλία. Ή, για να το πούμε καλύτερα, τέθηκαν τα θεμέλιά της. Μια φιλία που δεν χτίζεται από συμφέρον ή σκοπιμότητα. Αλλά από εκτίμηση. Από εκείνο το ήσυχο, καθαρό «σε βλέπω» και «σε ακούω» που σπάνια συναντάς.

Η συνέχεια, λοιπόν, δεν γράφεται σε δελτία τύπου. Γράφεται σε συζητήσεις, σιωπές, στήριξη. Και κυρίως, στην παρουσία.

Καλή επιτυχία στη νέα σας προσπάθεια. Σας ευχαριστώ, και να θυμάστε πως δεν μπορούμε  και δεν γίνεται  να αρέσουμε όλα και σε όλους. Όπως λέει μια λαϊκη ρήση: «Δεν φτιάχνεις ποτέ καλό κρασί για όλους τους γευσιγνώστες». Η αλήθεια έχει τους δικούς της θαυμαστές και τους δικούς της πολέμιους. 

Της Νικολέτας Χρήστου