Σε μια κοινωνία που υποτίθεται πως βαδίζει προς περισσότερη ενσυναίσθηση και ψηφιακή ωριμότητα, το φαινόμενο των ανθρώπων που φωνάζουν επιδεικτικά στο τηλέφωνο μοιάζει με αναχρονιστικό ξέσπασμα εξουσίας. Δεν επικοινωνούν· επιβάλλονται. Και το κάνουν πάντα με στρατηγικό τρόπο: Όταν υπάρχει ακροατήριο. Στο γραφείο, στο καφέ, στο πεζοδρόμιο  παντού όπου μπορούν να «παίξουν» ρόλο.

Σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center, το 74% των ενηλίκων στις ΗΠΑ λέει ότι βλέπει συχνά ή περιστασιακά ανθρώπους να μιλούν δυνατά και ενοχλητικά στο τηλέφωνο. Κι όμως, δεν πρόκειται απλά για κακή συνήθεια. Πρόκειται για μια σκόπιμη απόπειρα κυριαρχίας και αυτοπροβολής. Ένα «θέατρο» ελέγχου, όπου το κοινό είναι το ζητούμενο, όχι ο συνομιλητής.

Η φωνή τους ανεβαίνει, τα λόγια γίνονται κοφτά, οι εκφράσεις ειρωνικές. Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι πως δεν απευθύνονται πραγματικά σε αυτόν που είναι στην άλλη γραμμή. Μιλούν για να ακουστούν από τους άλλους. Και μάλιστα, το κάνουν με τρόπο που συχνά θυμίζει ψυχολογική επίθεση,  τυλιγμένη σε «δήθεν» αυστηρότητα ή «χιουμοριστική» ειρωνεία.

Ο συνομιλητής στην άλλη άκρη της γραμμής; Συχνά εγκλωβισμένος σε μια μονόπλευρη επίθεση, χωρίς τρόπο να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Οι ειδικοί συμφωνούν πως τέτοια συμπεριφορά μπορεί να προκαλέσει έντονο στρες, ενοχές, ακόμα και μακροχρόνιες ψυχολογικές επιπτώσεις.

Η αντιμετώπιση αυτών των περιστάσεων δεν είναι εύκολη. Αλλά υπάρχει τρόπος. Η ισορροπία ανάμεσα στην ηρεμία και την αυτοπροστασία είναι το κλειδί. Εκ πείρας θα σας συμβούλευα  να αδιαφορήστε στοχευμένα. Αν είναι προφανές ότι το τηλεφώνημα γίνεται για εντυπωσιασμό, η αδιαφορία είναι το χειρότερο χτύπημα. Στερείτε από τον «παίχτη» τη σκηνή που θέλει. Το θέατρο χωρίς κοινό μαραίνεται. Όταν αγνοείς ή δρας με αξιοπρέπεια, αφαιρείς από τον άλλον τη «σκηνή».

Η ψυχολόγος Θ.Κ. είναι ξεκάθαρη:

«Δεν πρόκειται για επικοινωνία. Είναι ένα συμβολικό ξέσπασμα. Φωνάζουν όχι για να ακουστούν, αλλά για να επιβληθούν. Θέλουν να δείξουν ότι είναι «από πάνω». Κάτω από αυτό όμως, συνήθως κρύβεται ανασφάλεια και χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη».

Και το άτομο στην άλλη άκρη; Συχνά εγκλωβισμένο, ταπεινωμένο, σοκαρισμένο. Με την πίεση να ανεβαίνει, τους παλμούς να χτυπούν κόκκινο, και το αίσθημα πως χάνει τη φωνή του ακριβώς τη στιγμή που του την αφαιρούν.

Το χειρότερο είναι ότι οι υπόλοιποι, όσοι είναι παρόντες, συχνά απλώς χαμογελούν ή αδιαφορούν. Κανείς δεν επεμβαίνει. Κανείς δεν αναρωτιέται ποιος πραγματικά κακοποιείται.

Να θυμάσαι: Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η θεατρική επιθετικότητα. Και στο κάτω – κάτω παιδιά, αν κάτι πρέπει να υψωθεί (και δεν μπορεί!) ας είναι η συνείδηση. Όχι ο τόνος της φωνής.