Ο πόνος μιας μάνας ποτέ δεν σβήνει, ακόμα και όταν ο χρόνος περνά. Μένει χαραγμένος στην καρδιά της, πάντα ζωντανός. Η μητέρα του Ηλία Παναγιώτου, 18 ετών τότε, Μαρία, την πρώτη μέρα του 2009, αισθάνθηκε μια έντονη ανησυχία – ανεξήγητη. Κάτι βαθύτερο, που φαινόταν να την «τρώει», σαν ένα μαράζι που δεν έφευγε και χωρίς να ξέρει από που προερχόταν. Ξύπνησε από έναν εκκωφαντικό θόρυβο, από ένα όνειρο που είχε δει, με λαμαρίνες να είναι διαλυμένες. Εκείνη την ώρα ο γιος της έφευγε από τη ζωή.

Λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου, ο Ηλίας είχε αποχαιρετήσει τη μητέρα του με έναν άγνωστο πόνο στα μάτια του, χωρίς εκείνη να φανταστεί ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο τους αντίο.

Οι τελευταίες στιγμές του Ηλία, οι τελευταίες του λέξεις και η τελευταία του πράξη, παραμένουν ανεξίτηλες στο μυαλό της μητέρας του. Εκείνη τη στιγμή, το μόνο που μπορούσε να νιώσει ήταν ότι ο γιος της, ο Ηλίας, με τον ανυπέρβλητο χαρακτήρα και την αγάπη που έδινε στους γύρω του, είχε επιλέξει να θυσιαστεί για τους φίλους του. Ηταν εκείνη την μέρα  όταν το αυτοκίνητο που τους απειλούσε πέρασε πάνω του.  Ο Ηλίας έσωσε τους φίλους του, αφήνοντας τον εαυτό του πίσω. Ήταν σαν να είχε αντιληφθεί τι θα γινόταν και να είχε πάρει την απόφαση να προστατεύσει ό,τι πιο πολύτιμο είχε: Τους φίλους του.

Το τι συνέβη μετά, όλοι το ξέρουν. Έχει γραφτει στον Τύπο και προβληθεί στα ΜΜΕ.  Ο πόνος της μητέρας, η θλίψη και η αβεβαιότητα του κόσμου γύρω της, έγιναν αφορμή για τη στήριξή της στην υπόλοιπη οικογένεια. Αυτή η γυναίκα, καθημερινά, μαζεύει τα κομμάτια της με στήριγμα τα υπόλοιπα παιδιά και εγγόνια της.

Το τελευταίο βράδυ

Οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της τελευταίας νύχτας του Ηλία όπως μας τις αφηγείται η μητέρα του σοκάρουν: «Ο γιος μου με το χέρι του άγγιξε την καρδιά μου, με φίλησε και μου είπε πριν φύγει, μετά την αλλαγή του χρόνου, ότι θα επιστρέψει στις έξι το πρωί». Ήταν 18 ετών φαντάρος, εξασφάλισε  ψηλή επίδοση θέση ως Μηχανολόγος Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ήταν πρόεδρος του σχολείου του, αντιπρόεδρος της ΠΣΕΜ Πάφου και είχε εκλεγεί παιδοβουλευτής. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Κυρίως ήταν ένας χαρακτήρας διαμάντι. Έδινε απλόχερα αγάπη και καλοσύνη. Δεν μπορούσε κάποιος να μην τον αγαπήσει.

Οι γονείς των άλλων παιδιών εμπιστεύονταν τον Ηλία για οδηγό. Κατά τις 5:30 της 1ης Ιανουαρίου 2009, τα παιδιά αποφάσισαν να φύγουν από το χώρο που διασκέδαζαν για την αλλαγή του χρόνου. Ο Ηλίας, με ένα προγραμματισμένο σχέδιο για να φτάσουν με ασφάλεια στο χωριό, είπε στα άλλα δύο παιδιά που οδηγούσαν ότι θα προπορευόταν αυτός και να τον ακολουθήσουν. Ένα αυτοκίνητο ερχόταν απειλητικό από αντίθετη κατεύθυνση. Ο Ηλίας και ο συνοδηγός του το είδαν να πηγαίνει ζικ-ζακ στον δρόμο. Προσπάθησε να το αποφύγει όσο μπορούσε. Ωστόσο, ο μεθυσμένος οδηγός εισήλθε στην λωρίδα του και πέρασε από πάνω από το αμάξι που οδηγούσε. Ο Ηλίας, με γενναιότητα, έφερε το αυτοκίνητό του σε τέτοια θέση, έτσι ώστε το μένος του μεθυσμένου να πάρει αυτόν και όχι τους φίλους του. Ο Ηλίας έγειρε στην άσφαλτο, αγνός σαν άγγελος, έσωσε τους φίλους και τους συνεπιβάτες του, αλλά και τα άλλα παιδιά που τον ακολουθούσαν, αφού ο ίδιος διάλεξε να προτεραιοποιήσει την ασφάλειά τους. Ήταν 6.10 το χάραμα της Πρωτοχρονιάς. Οι εφημερίδες έγραψαν τότε: «Το πρώτο θύμα της ασφάλτου το 2009».

Λίγες μέρα μετά, ο πατέρας αποφάσισε να φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια ένα εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στη Γιούλου, εις μνήμη του παιδιού τους. Η θλίψη του πατέρα, που είχε αποδεχτεί τη μοίρα του και είχε κλείσει την καρδιά του από τον πόνο τελικά τον οδήγησε στο θάνατο, νικημένος από τον καρκίνο. Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στις 20 Ιουλίου 2024, την ημέρα της εορτής του Προφήτη Ηλία. Ένας πατέρας που αγαπούσε τη ζωή, χαιρόταν την οικογένειά του, τη θαύμαζε και την προστάτευε, αποχαιρέτησε τη ζωή την ημέρα της εορτής του Αγίου, που είχε το όνομα του γιου του.

Τώρα, πώς είσαι; Τη ρώτησα, τυπικά και χωρίς πραγματική ανάγκη, αφού ήδη ήξερα την απάντηση. «Προσπαθώ, Νικολέτα μου. Αυτό θέλουν και οι αγαπημένοι μου που λείπουν, αλλά και οι άλλοι που είναι εδώ. Η ψυχή μου, η καρδιά μου, οι σκέψεις μου μοιρασμένες στα δύο: στον ουρανό και στη γη, για τα υπόλοιπα παιδιά μου και εγγόνια μου. Τους φίλους και συγγενείς».

Η δύναμη της μητέρας και της συζύγου, που έζησε την πιο αβάσταχτη απώλεια, είναι αξιοθαύμαστη και εξαιρετική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπινης αντοχής. Η καρδιά της και η ψυχή της παραμένουν γεμάτες δύναμη και αγάπη για τα υπόλοιπα παιδιά και εγγόνια της, καθώς και για όλους εκείνους που τη χρειάζονται. Συνεχίζει να προσφέρει αγάπη, να στηρίζει και να αντλεί κουράγιο από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της.

Παρά την απώλεια των δύο αγαπημένων της, αποδεικνύει ότι η μητρική αγάπη και η αντοχή της γυναίκας είναι ανίκητες.