Η πόλη της Λάρνακας έχει γεμίσει με γκράφιτι και συνθήματα κατά των Ισραηλινών που βρίσκονται στη χώρα μας. Το πιο σοκαριστικό όμως δεν είναι μόνο η παρουσία αυτών των συνθημάτων, αλλά η αδιαφορία του κράτους να αναλάβει δράση. Σηκώνουν τα χέρια ψηλά, αδυνατώντας να κάνουν το παραμικρό, λες και η μεγαλύτερη ανησυχία τους είναι να βρουν άτομα για να τους φορέσουν χειροπέδες.

Οι Ισραηλινοί που ζουν ανάμεσά μας δεν είναι όλοι δισεκατομμυριούχοι ή διανοούμενοι. Πολλοί από αυτούς έχασαν τα πάντα. Τα σπίτια τους, τα προσωπικά τους αντικείμενα, τα παιδικά παιχνίδια των παιδιών τους. Έφυγαν με ένα σακίδιο, γιατί οι βόμβες έπεφταν ασταμάτητα και δεν είχαν άλλη επιλογή. Τους είδαμε να φτάνουν εδώ, να προσπαθούν να αναπνεύσουν, να προσαρμοστούν σε έναν καινούργιο κόσμο. Και τι αντίκρισαν; Τις ακραίες αντιδράσεις ορισμένων που δεν έχουν το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς.

Όταν Ισραηλινός οικογενειάρχης πήγε να φτιάξει το κινητό του και τον απέρριψε ο καταστηματάρχης με το που άκουσε να μιλάει εβραϊκά , όταν αυτός ο άνθρωπος με την οικογένεια του πήγε να πάρει χυμούς για τα παιδιά του και τους είπε ο υπάλληλος πως «τελείωσαν», ενώ μπροστά τους υπήρχαν χυμοί και αναψυκτικά, τι να πούμε; Το τονίζω: Υπάλληλοι τρίτων χωρών εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις Κυπρίων. Ήρθαν τα ήρεμα να διώξουν τα άγρια. Ρε, πάτε καλά; Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Η πλήρης έλλειψη σεβασμού και ανθρωπιάς.

Όπως οι βόμβες έριξαν τους ανθρώπους τους σε αυτή την κατάσταση, έτσι και εμείς ρίχνουμε τις ψυχές τους στον τοίχο με κάθε μίσος και προκατάληψη. Είναι απαράδεκτο να βλέπουμε τέτοια στάση απέναντι σε ανθρώπους που προσπαθούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Και είναι ακόμη πιο απαράδεκτο να συνειδητοποιούμε ότι ο κόσμος μας αποτυγχάνει να μάθει από την ιστορία του.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

Της Νικολέτας Χρήστου