Η ιστορία του «Αγκαλιάζω με Αγάπη», ξεκίνησε με την προσωπική δοκιμασία μιας γυναίκας που βρέθηκε αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες προκλήσεις, γεμάτες πόνο, φόβο, δύναμη και αγάπη. Η ανάγκη αυτή δεν ήρθε από τη σκέψη, αλλά από την καρδιά. Η μητέρα της, μετά από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα, πέρασε 18 μήνες σε νοσοκομεία, με αμέτρητα χειρουργεία και κίνδυνο για τη ζωή της. Παράλληλα, η ίδια βρισκόταν στον έβδομο μήνα εγκυμοσύνης, με την προοπτική να φέρει στη ζωή το πρώτο της παιδί, ενώ ο κόσμος γύρω της καταρρέει.

Στιγμές γεμάτες αβεβαιότητα και ανείπωτη αγωνία, μα και στιγμές που έφεραν νέες ζωές. Η γέννηση του παιδιού της Μαρίας Αντωνίου, την ίδια στιγμή που η μητέρα της αγωνιζόταν για τη ζωή της, σήμανε μια μεταμόρφωση και την αρχή ενός νέου κόσμου, όπου η προτεραιότητα ήταν η ζωή και η αγάπη, και η ανάγκη να αγκαλιαστούν όλοι εκείνοι που περνούσαν δύσκολες στιγμές.

Μετά τη γέννηση του παιδιού της, αποφάσισε να δώσει μια αφορμή για κάτι μεγαλύτερο: Το «Αγκαλιάζω με Αγάπη». Μια προσπάθεια που δεν είχε σκοπό απλά να προσφέρει, αλλά να αγκαλιάσει τον κόσμο με μια αγκαλιά χωρίς όρια, χωρίς προκαταλήψεις. Να προσφέρει ένα κομμάτι από τον εαυτό της, ώστε οι άλλοι να νιώσουν τη ζεστασιά της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.

 Η Μαρία Αντωνίου για το «Αγκαλιάζω με Αγάπη»

«Ο κόσμος μου όλος μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η μαμά μου. Ήμουν στον έβδομο μήνα εγκυμοσύνης όταν εκείνη μπήκε στο νοσοκομείο λόγω ενός σοβαρού τροχαίου ατυχήματος. Από τη μια στιγμή στην άλλη, ο κόσμος μου άλλαξε. Έβλεπα την αγαπημένη μου μητέρα να παλεύει για τη ζωή της, ενώ από την άλλη, περίμενα να φέρω στον κόσμο το παιδί μου. Η καρδιά μου ήταν σκισμένη, να βλέπω τη μαμά μου να υποφέρει και ταυτόχρονα να φέρνω στη ζωή τον γιο μου.

Όταν γέννησα, κρατούσα το μωρό στην αγκαλιά μου και ήξερα ότι αυτός ήταν πλέον ο κόσμος μου. Εκείνος ήταν η προτεραιότητά μου. Ωστόσο, το μεγάλο μου όνειρο ήταν να έχω τη μαμά μου δίπλα μου, να τη δω να ζει και να χαίρεται με το νέο μέλος της οικογένειάς μας. Έτσι, αποφασίσαμε να εξασφαλίσουμε ειδική άδεια από το νοσοκομείο και να κατεβάσουμε τη μαμά μου, κλινήρη και συνδεδεμένη με μηχανήματα, στο χώρο στάθμευσης του νοσοκομείου για να γνωρίσει το εγγόνι της. Αυτός ο μικρός, αθώος λόγος, της έδωσε τη δύναμη να συνεχίσει να παλεύει για τη ζωή.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά να παρακαλώ το Θεό να μη μου στερήσει τη μητέρα μου, αλλά να δώσει στο μωρό μου το δικαίωμα να μην στερηθεί τη γιαγιά του. Η πιο καλή γιαγιά του κόσμου.

Στο νοσοκομείο, συνάντησα ανθρώπους που πολεμούσαν για μια μικρή παράταση στη ζωή τους, για μια ακόμα μέρα χαράς, χωρίς να ζητούν πλούτη ή πολυτέλειες, μόνο την παρουσία των αγαπημένων τους. Συνάντησα ανθρώπους από διαφορετικά μέρη της Κύπρου, που δεν είχαν χρήματα ούτε για το καθημερινό καφέ, που περνούσαν τη νύχτα σε καρέκλες στον διάδρομο του νοσοκομείου, περιμένοντας να δουν τους δικούς τους ανθρώπους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, με την ίδια ανυπομονησία και ελπίδα για μια θετική είδηση, άφησαν μέσα μου κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Η εμπειρία αυτή με συγκλόνισε και με έκανε να καταλάβω πως η πραγματική ευτυχία δεν έρχεται από υλικά αγαθά ή πολυτελή σπίτια, αλλά από τις απλές στιγμές αγάπης, από το σφίξιμο του χεριού, την αγκαλιά, το χαμόγελο των ανθρώπων που αγαπάς.

Αυτή η εμπειρία μου έδειξε την ανάγκη για αλληλεγγύη και αγάπη και έδωσε την αφορμή για τη δημιουργία του «Αγκαλιάζω με Αγάπη». Ξεκινήσαμε με το απλό σκοπό να προσφέρουμε ό,τι μπορούμε, να στηρίξουμε αυτούς που περνούν δύσκολες στιγμές και να θυμηθούμε πως κάθε άνθρωπος αξίζει μια αγκαλιά. Δεν το κάναμε μόνο για εμάς, αλλά για όλους, γιατί πιστεύουμε ότι όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.

Και αυτό το εγχείρημα δεν θα ήταν δυνατό χωρίς την προσφορά των εθελοντών μας, που καθημερινά προσφέρουν την ψυχή τους για να αγκαλιάσουν με αγάπη κάθε άνθρωπο που χρειάζεται στήριξη. Είναι μια ομάδα ανθρώπων, μια κοινότητα που δουλεύει συλλογικά και μας διδάσκει καθημερινά την αξία της αγάπης και της προσφοράς.

Η κάθε αγκαλιά αγάπης είναι μια ξεχωριστή αγκαλιά στη μνήμη μου. Θυμάμαι ακόμα και τα πιο μικρά γεγονότα με πάσα λεπτομέρεια. Μάτια που χαμογελούν και μιλάνε χωρίς λόγια, ένα γλυκό χαμόγελο, μια χειραψία με τα δυο χέρια, μια σφιχτή αγκαλιά. Αυτές οι στιγμές με κάνουν να νιώθω περήφανη που είμαι μέρος μιας ομάδας σπουδαίων ανθρώπων που υποκινούνται από την καρδιά τους κι όχι απλά η δημιουργός!

Το “Αγκαλιάζω με Αγάπη” δεν είναι δικό μου επειδή το δημιούργησα, ούτε δικό σου επειδή πρόσφερες. Είναι μια ομαδική προσπάθεια. Όλοι μαζί αγκαλιάζουμε με αγάπη και προσφέρουμε από την καρδιά μας. Έχω την τιμή και την ευλογία να ηγούμαι αυτής της ομάδας και να προσφέρω το δικό μου κομμάτι σε αυτήν την τεράστια αγκαλιά, που ξέρει πώς να γεμίζει την καρδιά με αγάπη και ελπίδα».

Tης Νικολέτας Χρήστου