Η ζωή της Αναστασίας Αδαμίδου κόπηκε απότομα, άδικα, χωρίς λόγο. Ήταν μια νεαρή γυναίκα γεμάτη όνειρα, αγάπη και ζωή. Είχε φίλους που την αγαπούσαν, μια οικογένεια που την περίμενε, και έναν σύντροφο που την λάτρευε. Ήταν η κοπέλα που γέμιζε τα Σαββατοκύριακα με γέλιο, με σχέδια, με φιλιά και με υποσχέσεις για ένα μέλλον που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κάθε Παρασκευή την περίμενε ο Δημήτρης στον σταθμό, με μια αγκαλιά και ένα “σ’ αγαπώ” που της έδινε τη δύναμη να συνεχίσει. Αλλά εκείνη τη Παρασκευή, η αγκαλιά δεν ήρθε ποτέ. Το τρένο δεν έφτασε ποτέ. Και η Αναστασία έμεινε μόνη, σε ένα βαγόνι που έγινε τάφος.

Τώρα, το όνομά της θα χαράζεται σε ένα πάρκο. Μια σιωπηλή υπενθύμιση της ζωής που της αρπάχτηκε. Αλλά κανένα πάρκο, καμία πλάκα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το χαμόγελό της, τη φωνή της, τις αγκαλιές της. Κανένα πάρκο δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που άφησε πίσω της. Κανένα πάρκο δεν μπορεί να μας πει γιατί έφυγε τόσο νωρίς, γιατί δεν πρόλαβε να ζήσει τα όνειρά της, να φτιάξει το σπίτι της, να παντρευτεί, να γελάσει, να κλάψει, να ζήσει.

Η Αναστασία έπρεπε να είναι εδώ. Έπρεπε να είναι με τους φίλους της, με την οικογένειά της, με τον άνθρωπο που την αγαπούσε. Έπρεπε να είναι ζωντανή. Αντί για αυτό, η μνήμη της θα ζει σε ένα πάρκο. Και ενώ η πράξη του Δήμου είναι συμβολική και ευγενής, δεν μπορεί να καλύψει την οδύνη, την αδικία, την απελπισία. Γιατί η Αναστασία δεν ήταν ένα όνομα για ένα πάρκο. Ήταν μια ζωή. Μια ζωή που έσβησε πριν προλάβει να ανθίσει.

Και όσο περνάει ο καιρός, η θλίψη δεν φεύγει. Οι φίλοι της θα την θυμούνται κάθε φορά που θα περνούν από το πάρκο. Η οικογένειά της θα κλαίει κάθε φορά που θα βλέπει το όνομά της χαραγμένο. Και ο Δημήτρης θα την ψάχνει ακόμα, κάθε Παρασκευή, στον σταθμό, με μια αγκαλιά που δεν θα δοθεί ποτέ. Γιατί η Αναστασία έπρεπε να είναι εδώ. Και τώρα, το μόνο που μένει είναι η μνήμη της, η οδύνη, και η αδικία ενός χαμού που δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί.

Η Αναστασία δεν είναι απλώς μια ανάμνηση. Είναι η κραυγή της αδικίας, το δάκρυ που δεν στέγνωσε, η ζωή που έπρεπε να συνεχιστεί. Δεν θα ξεχαστεί. Θα ζει στις καρδιές αυτών που την αγάπησαν, στις στιγμές που δεν πρόλαβε να ζήσει, στα όνειρα που έμειναν μισά.

Αιώνια η μνήμη