Η εικόνα μιας γυναίκας που αγωνίζεται σ’ έναν κόσμο που σταδιακά χάνει τη λογική του μπορεί να μοιάζει με «τρέλα», αλλά στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζει τη δύναμη και την ανθεκτικότητά της. Η επιμονή της να κρατηθεί όρθια, να διεκδικήσει αξίες ή να προασπίσει αυτά που αγαπά σ’ έναν χαοτικό κόσμο, δείχνει βαθιά ψυχική αντοχή και πίστη.
Αυτή η «τρέλα» είναι συχνά η ανάγκη της να βρει νόημα και σκοπό σ’ έναν κόσμο που φαίνεται να χάνεται, κάνοντάς την να ξεχωρίζει ως φάρος λογικής και συναισθηματικής δύναμης, παρά την αταξία γύρω της.

Η Ελένη Χρίστου, με την οποία μοιραζόμαστε το ίδιο επίθετο από σύμπτωση, είναι ένα παράδειγμα αυτής της εικόνας. Γνωριστήκαμε τυχαία μέσα από τα social media. Ανταλλάξαμε ελάχιστα μηνύματα: Δύο ή τρεις φορές, ίσως πέντε κουβέντες. Δεν γνωρίζει ορθογραφία ούτε τα βασικά, αφού δεν τελείωσε το σχολείο, και για αυτό συχνά δέχεται σκληρή κριτική μέσα από τα σχόλια των αναρτήσεών και των βίντεο της.

Είναι εύκολο να καταδικάζουμε ανθρώπους για την αγραμματοσύνη τους, χωρίς να αναλογιζόμαστε τις συνθήκες που τους οδήγησαν σε αυτή, έτσι δεν είναι; Και πόσο παράδοξο είναι, την ίδια ώρα, οι επιφανείς άνθρωποι να αποτυγχάνουν να διατηρήσουν τις βασικές αξίες της δικαιοσύνης και της ισότητας;

Πέρασαν σχεδόν 15 χρόνια, ίσως και περισσότερα, όταν εργαζόμουν στα πλατό του Σίγμα, στην εκπομπή της Ελίτας Μιχαηλίδου, μιας γυναίκας που με «μύησε» σε μια διαφορετική μορφή δημοσιογραφίας. Σχετικά μικρή τότε, συμμετείχα σε μια απαιτητική εκπομπή που συνδύαζε έρευνα, συναίσθημα και ατελείωτο τρέξιμο από πόλη σε πόλη για να αναδείξουμε την ανθρώπινη πλευρά. Ήταν μια δύσκολη εποχή, πολύ διαφορετική από τη σημερινή, με μικρά σημειωματάρια και στυλό για να καταγράφουμε ιστορίες. Έτσι είχα συναντήσει για πρώτη φορά την Ελένη.

Η Ελένη κατάγεται από τη Λεμεσό. Είναι 52 ετών, με τέσσερα παιδιά και δύο εγγόνια. Γέννησε το πρώτο της παιδί στα 14,5 χρόνια και τα υπόλοιπα ήρθαν σε ηλικίες 16, 17 και 18. Ένα παιδί έφερε στον κόσμο άλλα παιδιά. Στα είκοσι της χρόνια, έγινε μονογονιός και αναγκάστηκε να παλέψει με τη σκληρή πραγματικότητα της διάλυσης της οικογένειας και του καθημερινού αγώνα επιβίωσης. Παρόλο που είχε κάποια στήριξη από τον πρώην σύζυγό της, μέσα της ήξερε ότι αυτό θα συνοδευόταν πάντα από μοναξιά.

Τέσσερα παιδιά, μια μητέρα και ένα διαμέρισμα χωρίς έπιπλα. Κοιμόντουσαν στο πάτωμα, μέχρι που μια άγνωστη γυναίκα εμφανίστηκε ως μάνα εξ ουρανού και επίπλωσε το σπίτι τους. Αυτό το γεγονός έγινε αφορμή για να συνειδητοποιήσει την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής. Τότε αποφάσισε να ανοίξει φτερά που δεν ήξερε πως είχε. Άρχισε να μάχεται για όσους ένιωθαν αδικημένοι και όσους δεν είχαν τα βασικά.

Τη συμβουλεύω να χαλαρώσει. «Μην είσαι τόσο εκδηλωτική», «Γίνε πιο διπλωματική», «Μην πατάς κόκκινες γραμμές». Εκείνη δεν καταλαβαίνει και ούτε θέλει. «Όχι, θα λέω τις αλήθειες», απαντά, «Δεν έχω κάτι να φοβηθώ».

Και έτσι έμεινε: Μάχιμη, χωρίς πέρλες στον λαιμό, χωρίς πολυτέλειες που αποκτήθηκαν σ’ ένα βράδυ, χωρίς αυτοκίνητα χορηγών, αλλά και χωρίς να προσβάλλει ή να εκθέτει ανθρώπους. Μόνο το σύστημα που βλέπει ως υπαίτιο για πολλά προβλήματα.

Σήμερα, τόσα χρόνια μετά το πρώτο της τηλεοπτικό ρεπορτάζ, η ζωή της έχει αλλάξει. Διατηρεί ένα σουβλατζίδικο, που της παραχωρήθηκε ως πράξη στήριξης από έναν συνάνθρωπο. Έχει ιδρύσει τον πρώτο σύνδεσμο για τα δικαιώματα των χωρισμένων πατεράδων, ένα δύσκολο αλλά σημαντικό επίτευγμα, ανοίγοντας δρόμους για την επίλυση πολλών ζητημάτων.

Η Ελένη είναι το απόλυτο παράδειγμα της δυναμικής γυναίκας που υποφέρει αλλά δεν το βάζει κάτω. Αντλεί δύναμη από την ψυχική της ανθεκτικότητα, την αγάπη για τους γύρω της και την πίστη στον εαυτό της. Συνεχίζει να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με θάρρος, φωτίζοντας τον δρόμο για όσους βρίσκονται σε παρόμοια θέση.

Η εικόνα μιας γυναίκας που αγωνίζεται σ’ έναν κόσμο που σταδιακά βυθίζεται στη σύγχυση μπορεί να μοιάζει με «τρέλα». Στην πραγματικότητα, όμως, είναι σύμβολο δύναμης και ανθεκτικότητας. Προχωρά αντίθετα από το ρεύμα, όχι επειδή είναι ατίθαση, αλλά επειδή αρνείται να παραιτηθεί από όσα πιστεύει. Μέσα από τον αγώνα της, αποκαλύπτεται η βαθιά της ψυχική αντοχή, η πίστη στη ζωή και η αδιάκοπη ανάγκη της να προστατεύσει αυτά που αγαπά.

Αυτή η «τρέλα» που την ωθεί να παλεύει, ενώ γύρω της όλα καταρρέουν, δεν είναι παρά η απόδειξη ότι μέσα στον χαμό υπάρχει νόημα. Είναι μια φλόγα που καταφέρνει να αναγκάσει ακόμη και τον πιο χαοτικό κόσμο να παραδεχτεί πως η αληθινή δύναμη δεν είναι να μη λυγίζεις, αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά.

Αυτή η ιστορία δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Omegalive.gr, όπου εγώ, Νικολέτα Χρήστου, είχα την τιμή να συνεργάζομαι. Σήμερα, το LifeHacker by Nicole την αναδημοσιεύει, διατηρώντας αλώβητο το πνεύμα και το μήνυμα της.