Ομολογώ πως δεν ήταν και η πιο ωραία εβδομάδα αυτή που πέρασε. Με έπιασε μια μελαγχολία και μπήκα σε εκείνο το mood που συγχάνομαι την αμπελοφιλοσοφία των quotes και τα βιντεάκια με φεγγάρια και πανσελήνους. Δεν κατάφερα να βρεθώ εκεί που πραγματικά η ψυχή παίρνει αέρα και ταξιδεύει, και η μόνη εναλλακτική ήταν να χαθώ ώρες σε πάρκα. Δεν ήταν ότι σκεφτόμουν κάτι ιδιαίτερο. Εξάλλου, οι δικές μου σκέψεις πρέπει να γίνονται πράξεις.

ΔΙΑΒΑΖΩ, ΛΟΙΠΟΝ: «Όχι, αυτό το τραύμα δεν με έκανε πιο δυνατή. Κάποτε πίστευα πως οι δυσκολίες μας κάνουν δυνατές. Λάθος. Το τραύμα δεν είναι δάσκαλος. Δεν ήταν ποτέ για κανέναν. Είναι ένας σεισμός που ραγίζει τα θεμέλια της ύπαρξής μας. Δεν γίναμε δυνατοί επειδή πονέσαμε. Ήμασταν ήδη δυνατοί και για αυτό επιβιώσαμε. Όχι πιο δυνατοί, απλώς πιο συνειδητοποιημένοι για τη δύναμή που είχαμε».

Και όλα αυτά, καθισμένη σε μια κούνια σε ένα παιδικό πάρκο, μία από τις πιο κοινές και αγαπημένες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας για πολλούς από εμάς. Η νοσταλγία που νιώθουμε συνδέεται με την αίσθηση της ελευθερίας, της ανεμελιάς και της αίσθησης της κίνησης. Κουνιόμαστε ψηλά και νιώθουμε σαν να πετάμε. Αυτή η αίσθηση του αιωρήματος μας έδινε μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας και ανακούφισης από τις καθημερινές ανησυχίες. Η αίσθηση του «πέρα από τα όρια». Μάλλον αυτό με τράβηξε εκεί, σε ένα σημείο και σε μια κούνια, όπου το ανέβασμα και το κατέβασμα μας έδιναν την αίσθηση ότι ξεπερνάμε τα όρια της γης και αγγίζουμε τον ουρανό. Μας έκανε να νιώθουμε πιο δυνατοί και ανεξάρτητοι.

Αυτή η διασκέδαση δεν ήξερα ότι θα ήταν ένας συμβολισμός της πραγματικής ζωής. Αν το ήξερα τότε, θα τα έβλεπα όλα σήμερα σαν παιχνίδι, όπου η κούνια δεν απαιτούσε σκέψη ή στρατηγική. Ήταν μια αυθόρμητη εμπειρία χωρίς περιορισμούς. Μου πρόσφερε μια εσωτερική ηρεμία και ίσως να ήταν από εκείνες τις φορές που επιβεβαίωσα στον εαυτό μου ότι ο ρομαντικός άνθρωπος, δεν είναι αυτός που μετράει τα άστρα και χαζεύει φεγγάρια, αλλά αυτός που εξαφανίζει εμπόδια, ρισκάρει δεδομένα και αγωνίζεται με νύχια και με δόντια.

Και τελικά, ίσως η αληθινή δύναμη δεν βρίσκεται στο να ξεπερνάμε τις δυσκολίες με κάθε κόστος, αλλά στο να αναγνωρίζουμε τη σοφία που φέρνουν. Κάθε δύσκολη στιγμή που ζούμε μας δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε νέα κομμάτια του εαυτού μας, να αγαπήσουμε τις αδυναμίες μας και να γίνουμε πιο ολοκληρωμένοι. Όπως τότε στην κούνια, όταν ένιωθα να πετάω, ίσως τώρα να καταλαβαίνω πως εκείνη η αίσθηση της ελευθερίας δεν είναι κάτι μακρινό. Όταν αφήνουμε τον εαυτό μας να «αιωρηθεί» πάνω από τα όρια της καθημερινότητας, και αποδεχόμαστε τη δύναμη που πάντα είχαμε μέσα μας, γινόμαστε πιο ολοκληρωμένοι και πιο έτοιμοι για όσα έρχονται.

Της Νικολέτας Χρήστου