«Ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει»… Αυτή η φράση του Αποστόλου Παύλου, που ψάλλεται  στις εξόδιες ακολουθίες, δεν είναι απλώς λόγια. Είναι η απάντηση της Εκκλησίας στον ίδιο τον θάνατο. Είναι η υπενθύμιση ότι, ακόμη κι όταν όλα τελειώνουν, η αγάπη μένει. Δεν καταρρέει. Δεν εξαφανίζεται. Δεν πεθαίνει.

Και σήμερα, αυτό θα βιώσουμε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Λάρνακα: Μια αγάπη που δεν εξέπεσε. Μια αγάπη που άντεξε και παρέμεινε φωτεινή, ακόμη και μέσα στο σκοτάδι του αποχωρισμού.

Ο ναός σήμερα γεμίζει με ύμνους, ψαλμούς και λόγια παρηγοριάς, ζητώντας από τον Θεό να αναπαύσει την ψυχή της Άννας ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως. Η Εκκλησία προσεύχεται ώστε η ψυχή της Άννας να βρει ειρήνη και αιώνια ανάπαυση κοντά στον Θεό, ενώ οι δικοί της βρίσκουν καταφύγιο στην πίστη και στη μνήμη της.

Κατά την παράδοση, το σώμα της Άννας θα μεταφερθεί με ευλάβεια στον ναό, και εμείς, με προσευχή και δάκρυα, θα είμαστε εκεί για το τελευταίο της ταξίδι.

Κι όμως, σήμερα, μπροστά στα μάτια μας, θα δούμε μια αγάπη να νικά κυριολεκτικά τον θάνατο. Γιατί όσο η Άννα φεύγει, η αγάπη της δεν φεύγει μαζί της. Η Άννα και ο Μάριος, δυο νέοι άνθρωποι που στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο μέχρι το τέλος, δεν έζησαν απλώς μια ιστορία έρωτα  έγραψαν έναν ύμνο στην πίστη, στην αφοσίωση, στη δύναμη της ανθρώπινης σχέσης.

Άννα, τώρα που θα βρεθείς στην αγκαλιά του Πατέρα, πες Του ένα “συγγνώμη” από όλους μας… Που δεν μάθαμε να αγαπάμε όπως εσύ. Πες Του να μας δώσει λίγο από το φως που εσύ μας άφησες, για να μάθουμε επιτέλους τι σημαίνει αγάπη που δεν πέφτει, δεν λιγοστεύει, δεν φεύγει.

Σε έναν κόσμο όπου όλα τελειώνουν γρήγορα  οι λέξεις, οι δεσμεύσεις, οι σχέσεις  εκείνοι απέδειξαν ότι όταν η αγάπη είναι αληθινή, γίνεται αιώνια. Όχι μέσα από θαύματα ή happy endings, αλλά μέσα από την καθημερινή, σιωπηλή επιλογή να μένεις, να κρατάς το χέρι, να αγαπάς ακόμα κι όταν πονάς.

Αυτό είναι το θαύμα που ζούμε σήμερα: Μια αγάπη που άντεξε. Που ξεπέρασε το «μέχρι θανάτου» και έγινε «πιο δυνατή κι από τον θάνατο».

Αυτή η αγάπη δεν ήταν μόνο συναίσθημα· ήταν μια πράξη. Ένα παράδειγμα. Ένα μάθημα. Για όλους εμάς που πολλές φορές, για ασήμαντους λόγους, κουραζόμαστε να αγαπάμε. Που διαλύουμε οικογένειες, σχέσεις, φιλίες όχι από ανάγκη, αλλά από εγωισμό, καπρίτσιο ή έλλειψη υπομονής.

Η Άννα και ο Μάριος μας δείχνουν ότι η αληθινή αγάπη δεν είναι εύκολη. Είναι όμως αυτή που μένει. Που μεταμορφώνει. Που σώζει. Που γίνεται αιωνιότητα.

Αυτό το ανθρώπινο θαύμα φωτίζεται και από τη ματιά της επιστήμης. Όπως ανέφερε ο Δρ. Γιώργος Μικελλίδης, Ψυχίατρος: «Σε περιόδους έντονης ασθένειας και υπαρξιακής απειλής, όπως στην περίπτωση μιας σοβαρής διάγνωσης, παρατηρούμε συχνά την ενεργοποίηση ψυχικών μηχανισμών που σχετίζονται με την ανθεκτικότητα, την πνευματικότητα και την ανάγκη νοήματος. Η ψυχολογική ανθεκτικότητα δεν είναι απλώς μια έμφυτη ικανότητα, αλλά μια δυναμική διεργασία που ενισχύεται μέσα από τη σύνδεση με άλλους, την πίστη και την αυθεντική αποδοχή της πραγματικότητας. Η αφοσίωση ενός συντρόφου σε τέτοιες συνθήκες αναδεικνύει τη δύναμη της ενσυναίσθησης και της βαθιάς σχέσης, η οποία λειτουργεί όχι μόνο υποστηρικτικά, αλλά και θεραπευτικά.»

Όσο υπάρχει κάποιος που θα συνεχίσει να λέει το όνομά της με δάκρυα, όσο θα θυμόμαστε τον τρόπο που χαμογελούσε, τον τρόπο που ήλπιζε, όσο θα θυμόμαστε πώς αγαπήθηκαν αυτοί οι δύο άνθρωποι, η Άννα δεν θα φύγει ποτέ πραγματικά.

Οπότε, εσύ που έρχεσαι αμείλικτος και σκληρός, θεωρείς πως έχεις νικήσει. Παρόλα αυτά, σήμερα, εσύ και η σκιά σου θα νιώσουμε τη δύναμη της αληθινής αγάπης που ξεπερνά τα όρια της δικής σου επικράτειας. Δεν είσαι το τέλος, όπως νομίζεις. Ο θάνατος, εσύ που λες ότι χωρίζεις, ότι καταστρέφεις, ότι εξαφανίζεις, σήμερα θα δεις την αγάπη να απορρίπτει την ιδέα σου για το τέλος. Βλέπεις τη δύναμη της αφοσίωσης να κρατά τη ζωή σε ένα υπέρτατο επίπεδο, εκεί όπου εσύ, όσα κι αν προσπαθήσεις, δεν μπορείς να φτάσεις.

Εσύ δεν νίκησες σήμερα, θάνατε. Ο Μάριος δεν σε φοβάται. Ο Μάριος, μαζί με την Άννα, έδειξε ότι η πραγματική αγάπη δεν σβήνει, ότι η πραγματική αγάπη δεν αφήνει το πνεύμα να χαθεί. Ο θάνατος, εσύ που πιστεύεις ότι είσαι το τελικό σύνορο, βλέπεις το λάθος σου. Η αγάπη τους δεν έχει σύνορα. Δεν έχει τέλος.

Η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ. Και όσο υπάρχει αγάπη, ο θάνατος χάνει τη μάχη.

Καλό ταξίδι, Άννα.

Σε ευχαριστώ για όσα μοιραστήκαμε

Νικολέτα Χρήστου