Δεν έχω μουσική παιδεία. Δεν έχω σπουδές στη σύνθεση, στη φωνητική ή στη σκηνική παρουσία. Έχω μόνο μια καρδιά που χτυπά κι ένα μυαλό που θυμάται. Όμως δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να νιώσεις ένα τραγούδι βαθιά μέσα σου.

Το τραγούδι της Κλαυδίας, το «Αστερομάτα», δεν θέλω να το ξανακούσω. Όχι από απόρριψη. Το αντίθετο. Το ένιωσα τόσο δυνατά, που με πόνεσε. Γιατί δεν ήταν ένα ακόμη κομμάτι για τη σκηνή της Eurovision  που, δυστυχώς, έχει καταλήξει πανηγυράκι. Ένα τηλεοπτικό show γεμάτο εντυπωσιασμούς, που συχνά ξεχνάει τη δύναμη της ουσίας και της ψυχής. Αυτό το τραγούδι, όμως, δεν ήρθε να διασκεδάσει. Ήρθε να μιλήσει. Και να πονέσει.

Ήταν ένας ύμνος. Ένας ύμνος για εμάς που έχουμε χάσει.

Για όσους έφυγαν ξαφνικά και άδικα. Για τα παιδιά που «πέταξαν ψηλά στον ουρανό» με τη δολοφονία στα Τέμπη. Για την Άννα, τον Ηλία, τον Γιώργο  που έφυγαν από καρκίνο, από τροχαία, χωρίς προειδοποίηση. Για τη μάνα που φώναζε «Θέλω να πάω σπίτι μου» λίγες ώρες μετά την εισβολή του ’74 και δεν τα κατάφερε. Για τους ξεριζωμούς. Για όσους χάθηκαν χωρίς αποχαιρετισμό.

Για τα παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει «χέρι μάνας», ή που το αναζητούν ακόμα στις προσευχές τους.

Και μέσα σε όλο αυτό, δεν μπορώ να μη δω και τον Πόντο. Την προσφυγιά, τη γενοκτονία, τα βήματα χιλιάδων ανθρώπων που ξεριζώθηκαν και χάθηκαν στη λήθη. Το «Αστερομάτα» δεν τραγούδησε μόνο για το σήμερα. Έκλαψε για το χθες. Για τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας, που άφησαν πίσω πατρίδες, μνήμες και νεκρούς χωρίς τάφο.

Το κόκκινο φως στο σκηνικό  δυνατό, φωτιά. Την καταστροφή του πλανήτη μας στο όνομα της «προόδου». Την παγκοσμιοποίηση που σάρωσε ρίζες, πολιτισμούς, ανθρώπους. Τις φωτιές που έκαψαν τα δάση μας  αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους μας στην Εύβοια και Ηλεία. Ήταν σαν να έκαιγε και την ψυχή του τραγουδιού. Και τη δική μου.

Το «Αστερομάτα» δεν ήταν απλώς ένα τραγούδι. Ήταν καθρέφτης.

Καθρέφτης που μας δείχνει ποιοι είμαστε πίσω από τις μάσκες και τα φώτα. Πίσω από τα φανταχτερά ρούχα, τις φανφάρες και τα επιφανειακά «μεγαλεία» που χτίζονται πάνω στον πόνο άλλων. Ήταν καθρέφτης για τον κόσμο που υποφέρει. Που θρηνεί σιωπηλά, ενώ γύρω όλα συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Ήταν μια στιγμή αλήθειας. Ένα κάλεσμα. Ένα τραγούδι που δεν ήθελε να διασκεδάσει  ήθελε να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου πει:
«Μην ξεχνάς».

Μην ξεχνάς όσα έγιναν. Όσους χάθηκαν. Όσους παλεύουν ακόμα.

Είναι 10:50. Μου πήρε κάτι λεπτά να γράψω αυτή τη σκέψη. Ήταν ανάγκη. Και κάπου μέσα μου, η σιωπή έγινε λίγο πιο ελαφριά.

Καληνύχτα. Αν περάσαμε στον τελικό ή όχι, δεν αλλάζει τίποτα για όσους έχουν χάσει τα πάντα.
Μας κατέστρεψαν. Μας πρόδωσαν. Και εμείς ακόμα ψάχνουμε το νόημα σε έναν κόσμο που μας γυρνάει  την πλάτη και μας δουλεύει…

Της Νικολέτας Χρήστου – Αποκλειστικές σκέψεις….