Ανδρέας Συμεού, η δύναμη, η αποφασιστικότητα και το πάθος που δείχνει σε κάθε βήμα της πορείας του είναι πραγματικά έμπνευση για όλους μας. Αποτελεί παράδειγμα του πώς η πραγματική νίκη δεν είναι πάντα η κατάκτηση των πρώτων θέσεων, αλλά η δύναμη να συνεχίζεις, να παλεύεις και να προσπαθείς με αφοσίωση, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες. Ο αθλητής με διπληγία ελαφριάς μορφής εγκεφαλική παράλυση (γνωστή και ως διπληγία παραπαρεσία) αποτελεί έναν λαμπρό εκπρόσωπο της Κύπρου στην Παραολυμπιακή Οικογένεια.

Με μεγάλη ψυχική δύναμη και αφοσίωση στον αθλητισμό, έχει συμμετάσχει σε τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματα, αποδεικνύοντας ότι η πραγματική νίκη είναι η προσπάθεια και η θέληση να αγωνιστείς, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις σου. Η αναπηρία του, που περιορίζει την κίνηση κυρίως στα κάτω άκρα, δεν στάθηκε εμπόδιο στην επιδίωξή του να κατακτήσει τα όνειρά του και να γίνει παράδειγμα δύναμης για άλλους. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, πάντα απολάμβανε τη στήριξη του κόσμου, ο οποίος τον ενθάρρυνε σε κάθε του βήμα.

Οι αγώνες του στο εξωτερικό, ενώπιον χιλιάδων θεατών που στήριζαν αθλητές με αναπηρία, αποτέλεσαν ένα πρωτόγνωρο και ενθαρρυντικό γεγονός για τον ίδιο, όπως μου εξομολογήθηκε λίγο πριν τη συνέντευξη. Συνολικά, έχει συμμετάσχει σε 340 αγώνες στην Κύπρο, εκ των οποίων 120 με την ομάδα Ομόνοια, είτε για αθλητικούς σκοπούς είτε για φιλανθρωπικούς. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό υπήρξε για εκείνον μια απάντηση στον κοινωνικό ρατσισμό που συνάντησε λόγω της αναπηρίας του. Μετά από πολλές δυσκολίες, κατάφερε να ξεκινήσει μόνος του τρέχοντας αποστάσεις και να φτάσει τελικά στην Παραολυμπιακή Ομάδα το 2005.

Ο Ανδρέας Συμεού, αθλητής με αναπηρία και Παραολυμπιονίκης, έχει δώσει το καλύτερο δυνατό σε κάθε του αγώνα. Παρά το γεγονός ότι οι επιδόσεις του δεν ήταν πάντα οι αναμενόμενες, η πραγματική του νίκη βρίσκεται στην προσπάθεια και στο πάθος του να εκπροσωπήσει την Κύπρο στην Παραολυμπιακή Οικογένεια. Με δύναμη ψυχής, κάθε φορά έδινε το 100% του εαυτού του, απολαμβάνοντας την αναγνώριση και το χειροκρότημα του κοινού. Η εμπειρία του στο εξωτερικό, όπου αγωνίστηκε μπροστά σε πάνω από 20.000 θεατές που στήριζαν αθλητές με αναπηρίες, υπήρξε καθοριστική, αποδεικνύοντας πως η πραγματική αξία δεν κρίνεται μόνο από την επίδοση, αλλά και από τη θέληση και την προσπάθεια.

Επιπλέον, έχει συμμετάσχει σε 340 αγώνες στην Κύπρο, αναδεικνύοντας τις αξίες του αθλητισμού και της αλληλεγγύης, ενώ 120 από αυτούς ήταν με την ομάδα Ομόνοια. Παράλληλα, παρακολουθεί το ποδοσφαιρικό τμήμα, και η Ελένη Ιωάννου τον βοηθά να ανέβει τα σκαλιά του γηπέδου, δίνοντάς του τη δύναμη να συνεχίσει.

Πότε και πώς διαγνώσατε την αναπηρία σας; 

Γεννήθηκα δίδυμος και πρόωρος, μόλις 7 μηνών. Οι πρώτες ενδείξεις ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ήρθαν όταν δεν μπορούσα να καθίσω σωστά, κάτι που ανησύχησε τους γονείς και τους γιατρούς. Παρόλο, που η αρχική διάγνωση ήταν ασαφής, με τα χρόνια και με την παρακολούθηση, αποκαλύφθηκε το πραγματικό μέγεθος της αναπηρίας μου. Αυτή η πρώιμη διάγνωση ήταν το πρώτο βήμα για την καλύτερη κατανόηση του σώματός μου και της αναπηρίας μου, ενώ και οι γονείς μου έγιναν πιο προσεκτικοί και αφοσιωμένοι στην παρακολούθησή μου.

Πώς ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με τον αθλητισμό και ποιοι ήταν οι μεγαλύτεροι παράγοντες που σας ενέπνευσαν να ακολουθήσετε αυτό το μονοπάτι;

Η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό προήλθε ως αντίδραση στον κοινωνικό ρατσισμό που βίωνα από μικρός. Οι καθημερινές επιθέσεις και οι κοροϊδίες για την αναπηρία μου ήταν κάτι που με πλήγωναν βαθιά, αλλά ταυτόχρονα με ώθησαν να αγωνιστώ για την αυτοεκτίμησή μου και να αποδείξω στους άλλους ότι μπορώ να τα καταφέρω. Στην αρχή, ξεκίνησα μόνος μου να διανύω μικρές αποστάσεις, όπως 6 χιλιόμετρα, και σταδιακά αύξησα την απόσταση, φτάνοντας τελικά τα 15 χιλιόμετρα. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να πιστέψω στον εαυτό μου και να μην παραδοθώ μπροστά στις δυσκολίες. Από το 2005, έχω την τιμή να είμαι μέλος της Παραολυμπιακής ομάδας, και κάθε αγώνας είναι για μένα μια προσωπική νίκη, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην πορεία σας και πώς καταφέρατε να τις ξεπεράσετε;

Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν πολλές, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι επέλεξα ένα άθλημα που συνδέεται άμεσα με τη σωματική μου αδυναμία. Τα πόδια μου συχνά γίνονται σφιχτά και αδύναμα, γεγονός που καθιστά το τρέξιμο εξαιρετικά δύσκολο και επίπονο. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω, όμως η επιμονή μου και η επιθυμία μου να αγωνίζομαι με οποιοδήποτε κόστος, μου έδιναν τη δύναμη να συνεχίσω. Πολλές φορές λέω στον εαυτό μου ότι η συμμετοχή είναι η πραγματική νίκη, ακόμη και αν η θέση ή η επίδοση δεν είναι η επιθυμητή. Αυτή η νοοτροπία μου επιτρέπει να συνεχίζω να προσπαθώ και να απολαμβάνω τη διαδικασία της συμμετοχής, παρά τις δυσκολίες.

Τι συμβουλές θα δίνατε σε νέους αθλητές με αναπηρίες που θέλουν να ακολουθήσουν τα βήματά σας;

Η συμβουλή που θα έδινα σε νέους αθλητές με αναπηρίες είναι να μην τα παρατήσουν ποτέ, ανεξαρτήτως των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσουν. Να πιστέψουν στον εαυτό τους και να προσπαθήσουν με όλη τους τη δύναμη, γιατί η προσπάθεια έχει μεγαλύτερη αξία από την τελική θέση. Το μήνυμα που θέλω να μεταδώσω είναι ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τις δυσκολίες να μας περιορίζουν, αλλά να μάθουμε να τις ξεπερνάμε και να γίνουμε πιο δυνατοί μέσα από αυτές.

Μιλήστε μας για το τμήμα δρομέων που δημιουργήσατε στην Ομόνοια. Ποιες ήταν οι προκλήσεις στην οργάνωσή του και ποιοι ήταν οι στόχοι σας;

Το τμήμα δρομέων της Ομόνοιας δημιουργήθηκε από την ανάγκη να βελτιώσουμε τη λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος και να προάγουμε τον αθλητισμό, ειδικά στους δρομείς. Μετά από πολλές λάθος αποφάσεις και διαιτητικά σφάλματα, αποφάσισα να καταθέσω μια επιστολή, με τη βοήθεια του δημοσιογράφου Χριστοδούλου Χριστοδούλου, για να ζητήσουμε αλλαγές και βελτιώσεις. Με την υποστήριξη του κ.Χριστόδουλου, και αργότερα του Μιχάλη Πούρου, καταφέραμε να δημιουργήσουμε το τμήμα που γνωρίζουμε σήμερα. Οι στόχοι μας είναι να μεγαλώσουμε τη δρομική κοινότητα, να διοργανώσουμε αγώνες και να φέρουμε κοντά ανθρώπους που αγαπούν τον αθλητισμό. Στα τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια του Νικόλα Φιλοθέου, έχουμε καταφέρει να αναπτύξουμε το τμήμα και να αυξήσουμε τα μέλη μας. Στόχος μας είναι να δώσουμε το μήνυμα της συνύπαρξης και της αλληλοϋποστήριξης μεταξύ των σωματείων, χωρίς αντιπαλότητες.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με την ομάδα «Αγκαλιάζω με Αγάπη» και ποια είναι η σημασία αυτής της εθελοντικής δραστηριότητας για εσάς;

Η συνεργασία μου με την ομάδα «Αγκαλιάζω με Αγάπη» ήταν εντελώς τυχαία. Γνώρισα τη Μαρία Αντωνίου, και πολύ σύντομα αναπτύξαμε μια στενή φιλία, σαν αδέλφια. Μαζί με τον σύζυγό της, Δήμο Αντωνίου, που είναι ο πρόεδρος του Σωματείου, νιώθω μέρος μιας μεγάλης και αγαπημένης οικογένειας. Ο εθελοντισμός είναι για μένα μια αξία που μου προσφέρει αληθινή ευτυχία και ικανοποίηση, και συνεργάζομαι με αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους με μεγάλη χαρά και αφοσίωση.

Ποια ήταν η πιο σημαντική εμπειρία που αποκομίσατε από τη δουλειά σας στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας;

Η δουλειά μου ως αρχειοθέτης στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας ήταν μια μοναδική εμπειρία, αν και δεν κράτησε πολύ καιρό. Είχα την ευκαιρία να μάθω και να εξελιχθώ σε ένα διαφορετικό επαγγελματικό περιβάλλον, ενώ παράλληλα συνεργάστηκα με καταπληκτικούς ανθρώπους. Παρά τον σύντομο χρόνο, αυτή η εμπειρία με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα τις ανάγκες του τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και να εκτιμήσω την αξία της δουλειάς που γίνεται εκεί.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζετε σήμερα και πώς σκοπεύετε να τις ξεπεράσετε;

Η μεγαλύτερη πρόκληση αυτή τη στιγμή είναι οι συνεχείς τραυματισμοί που δυσκολεύουν τη ζωή μου, ακόμα και στο περπάτημα. Τα πόδια μου φουσκώνουν συχνά, κάτι που καθιστά τις καθημερινές δραστηριότητες δύσκολες. Παρόλα αυτά, έχω μάθει να ζω με αυτό και να προσαρμόζομαι. Πιστεύω ότι η επιμονή και η αγάπη για τον αθλητισμό με βοηθούν να ξεπερνώ κάθε εμπόδιο.

Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι, τόσο αθλητικά όσο και προσωπικά;

Ο μελλοντικός μου στόχος είναι να συνεχίσω να βοηθάω νέους δρομείς και αθλητές, να τους στηρίζω και να τους καθοδηγώ στην πορεία τους. Επίσης, φιλοδοξώ να αποκτήσω κάποιο δίπλωμα, όπως αυτό του μασέρ, για να μπορώ να προσφέρω περισσότερη βοήθεια στους αθλητές και να τους στηρίξω καλύτερα.

Εύχομαι να συνεχίσεις να φωτίζεις τον δρόμο για όλους τους ανθρώπους με αναπηρία, αποδεικνύοντας πως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη θέληση. Είσαι πραγματικά υπερήφανος εκπρόσωπος της Κύπρου και μας γεμίζεις όλους με περηφάνια και θαυμασμό!

Της Νικολέτας Χρήστου

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ