Η Άννα Σιάλαρου έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω της ένα τεράστιο κενό μα και μια τεράστια παρακαταθήκη δύναμης, αισιοδοξίας και αγάπης. Η ιστορία της έγινε γνωστή σε όλη την Κύπρο, όχι μόνο για τη σκληρή μάχη της με τον καρκίνο, αλλά και για το φως που μετέδιδε σε κάθε της βήμα.
Στο πλευρό της από την πρώτη στιγμή μέχρι και το τέλος, ο αρραβωνιαστικός της Μάριος Νικολάου, στάθηκε σαν βράχος. Ο αγώνας τους δεν ήταν μονάχα προσωπικός, ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα απόλυτης αγάπης, αφοσίωσης και πίστης.
Σήμερα, για πρώτη φορά, ο Μάριος ανοίγει την καρδιά του σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Life Hacker, συνοδευόμενη από φωτογραφίες της Άννας που βγαίνουν για πρώτη φορά στο φως. Δεν έχουν ποτέ ξαναδημοσιευτεί και δίνονται αποκλειστικά στο site μας. Μέσα από τα λόγια του, ζωντανεύει ξανά η Άννα, όχι ως μια ιστορία απώλειας, αλλά ως μια υπενθύμιση της αληθινής αγάπης.
Τι σε τράβηξε σε εκείνη από την πρώτη στιγμή;
Αυτό που με τράβηξε από την πρώτη στιγμή ήταν το χαμόγελό της. Είχε κάτι τόσο ζεστό και αυθεντικό που με κέρδισε αμέσως.
Τι άνθρωπος ήταν η Άννα στην καθημερινότητά της;
Η Άννα ήταν ένας άνθρωπος που, παρ’ όλο τον πόνο που περνούσε, ζούσε κάθε στιγμή με θετικότητα. Της άρεσε να απολαμβάνει το παρόν και να βρίσκει ομορφιά ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες.
Πώς θα ήθελες να τη θυμάται ο κόσμος;
Θέλω να τη θυμούνται με το χαμόγελο που δεν έσβηνε ποτέ από τα χείλη της και με την απίστευτη θετική της ενέργεια. Αυτή ήταν η Άννα.
Πώς διαχειριστήκατε μαζί αυτή τη δύσκολη περίοδο;
Πάντα ήμουν θετικός. Φυσικά και υπήρχαν δυσκολίες, έπρεπε να προσέχουμε όταν βγαίναμε, να μην κουράζεται, να μην περπατάει πολύ. Παρ’ όλα αυτά, δεν άφησα ποτέ το μυαλό μου να πιστέψει ότι έχει καρκίνο. Πιστεύω πως αυτό ήταν ένα χάρισμα από τον Θεό.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη, αλλά και ποια η πιο φωτεινή στιγμή αυτού του ταξιδιού;
Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν να τη βλέπω να υποφέρει και να μην μπορεί να σηκωθεί εύκολα από το κρεβάτι. Όμως ταυτόχρονα, η δύναμή της, το πείσμα της να συνεχίσει, ήταν και η πιο φωτεινή. Η Άννα είχε όνειρα μέχρι και το τελευταίο λεπτό.
Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε ότι ελπίδα και πόνος μπλέκονταν;
Όχι, δεν μπλέχτηκαν ποτέ. Η ελπίδα ήταν πάντα καθαρή και δυνατή μέσα μας.
Το τάμα σου στο Σταυροβούνι συγκίνησε πάρα πολλούς. Τι σε ώθησε να το κάνεις;
Το έκανα για την Άννα, αλλά και για κάθε «Άννα» εκεί έξω. Το έκανα και για εμένα, αλλά και για τον Χριστό που υπέφερε τόσο πολύ για εμάς. Δεν το μετάνιωσα στιγμή.
Πώς το βίωσες εσωτερικά εκείνο το οδοιπορικό;
Με πολύ βαθιά συγκίνηση. Ήταν μια εσωτερική εμπειρία που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια.
Τι σου είπε που δε θα ξεχάσεις ποτέ;
Μου είχε πει: «Αν τύχει και έχουμε ψιλοτσακωθεί, πριν κοιμηθούμε να τα ξαναβρίσκουμε. Γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει…». Αυτά τα λόγια θα μείνουν για πάντα μέσα μου.
Τι σε κρατά όρθιο;
Με κρατάει όρθιο η ίδια η Άννα. Μου έμαθε να ζω τη στιγμή, και ξέρω πως δε θα ήθελε να πέσω σε κατάθλιψη. Θα ήθελε να συνεχίσω να ζω.
Τι σε δίδαξε αυτή η εμπειρία για την αγάπη, τη ζωή και την απώλεια;
Με δίδαξε τι θα πει αληθινή αγάπη. Με δυνάμωσε ψυχολογικά και με έμαθε ότι η ζωή είναι μόνο η στιγμή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Ποιο είναι το μήνυμά σου προς άλλους ανθρώπους που δίνουν ή έδωσαν παρόμοιο αγώνα;
Αν αγαπάς κάποιον, μείνε κοντά του. Όχι για τα μάτια του κόσμου, ούτε για το σόου. Να είσαι εκεί αληθινά, γιατί η αγάπη είναι το πιο όμορφο πράγμα και δεν αγοράζεται με τίποτα.
Η Άννα Σιάλαρου μπορεί να έφυγε από τη ζωή, αλλά δεν έσβησε από τις καρδιές αυτών που την αγάπησαν και δεν θα σβήσει ποτέ. Μέσα από τα λόγια του Μάριου, δεν τη θυμόμαστε μόνο ως μια νέα γυναίκα που έδωσε μια άνιση μάχη, αλλά ως έναν άνθρωπο που έμαθε σε όσους την πλησίασαν τι θα πει να ζεις με αγάπη, αξιοπρέπεια και δύναμη. Η μνήμη της ζει σε κάθε στιγμή, σε κάθε λέξη που αφήνει ο Μάριος να ειπωθεί, με σεβασμό, τρυφερότητα και αλήθεια. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ, απλώς γίνονται φως μέσα μας.
0 Comments