Ο «Μπακαλόγατος της κακομοίρας» είναι μια ταινία-θρύλος από τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, μια ασπρόμαυρη κωμωδία που κατάφερε να παραμείνει «κλασική» στο είδος της. Βασισμένη στο θεατρικό έργο των Χρήστου και Γιώργου Γιαννακόπουλου, ανέβηκε τη δεκαετία του ’60 και προσέφερε αμέτρητες στιγμές γέλιου και συγκίνησης. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 7 Οκτωβρίου 1963 και συνεχίζει να είναι σημείο αναφοράς για τον ελληνικό κινηματογράφο. Το 2017, προβλήθηκε ξανά με χρώματα από την τηλεόραση του ΑΝΤ1, δίνοντάς της νέα ζωή.

Η παράσταση «Μπακαλόγατος» έκανε πρεμιέρα στις 7 Δεκεμβρίου 2024 στο Δημοτικό Θέατρο Λατσιών, σε παραγωγή της Pirasmos Productions. Μας ταξιδεύει στο παρελθόν, γεμάτο συναισθήματα και ένταση. Η πρόσκληση από τον Λώρη Λοιζίδη να παραβρεθώ στην πρεμιέρα με έφερε μπροστά σε ένα σωρό αναμνήσεις, κάνοντάς με να σκεφτώ τις αμέτρητες ώρες που περάσαμε μαζί, σε πρόβες, γυρίσματα, σε κάθε κάστινγκ. Όσο κι αν έχω πει «όχι» σε άλλες παραστάσεις και προτάσεις, αυτή τη φορά το «ναι» ήρθε αυθόρμητα.

Ο Τάσος Κωστής, ο αγαπημένος ηθοποιός με την τεράστια πορεία στην τηλεόραση και το θέατρο, όπως: Εκείνες κι εγώ (1996-1998), Της Ελλάδος τα παιδιά (1993-1995), Άκρως Οικογενειακόν (2001-2003), Χαιρέτα μου τον Πλάτανο (2020-2023), Ποιός Παπαδόπουλος; (2023) και άλλες τόσες, πήρε την απόφαση να φύγει από την Ελλάδα και να κατέβει Κύπρο. Δέχτηκε την πρόταση του Λώρη Λοιζίδη και ανέβηκαν επί σκηνής για τον «Μπακαλόγατο», με τον ίδιο να ενσαρκώνει τον παντοπώλη Παντελή.

Το σκηνικό, ένα μπακαλοταβερνείο, και η ιστορία που περιστρέφεται γύρω από τον Ζήκο (Λώρης Λοιζίδης) και τον παντοπώλη Παντελή (Τάσος Κωστής), δημιουργούν την τέλεια ατμόσφαιρα. Ο Ζήκος είναι ένας αεικίνητος, δαιμόνιος και εκρηκτικός επαρχιώτης! Οι ιδιαιτερότητές του δεν του στερούν το δικαίωμα να ονειρεύεται μεγαλεία και σκαρφίζεται διάφορους τρόπους για να τα φτάσει. Ο Ζήκος είναι ερωτευμένος με τη Φιφίκα (Σαββίνα Γεωργίου), ενώ το αφεντικό του θέλει να παντρευτεί την φίλη της, μια πολύ νεότερή του κοπέλα, τη Λίτσα (Μαρία Μαστρίδου).

Ο Λώρης ενσαρκώνει τον θρυλικό Ζήκο με χαρακτηριστική δύναμη και αμεσότητα. Μαζί τους, οι ταλαντούχοι ηθοποιοί όπως η Σαββίνα Γεωργίου, η Μαρία Μαστρίδου και ο Χρίστος Γρηγοριάδης προσφέρουν μια παράσταση γεμάτη ζωντάνια, συγκίνηση και εκρηκτική ενέργεια.

Το σκηνικό της παράστασης είναι πραγματικά μαγευτικό, καθώς μας μεταφέρει πίσω σε μια άλλη εποχή, στην παλιά Αθήνα, τότε που όλα ήταν πιο ρομαντικά, αυθεντικά και γεμάτα ζωή, όπως ακριβώς τα έχουμε δει σε κλασικές ταινίες του κινηματογράφου. Το μπακαλοταβερνείο στη σκηνή γίνεται ο καμβάς για τη δράση, με τον Ζήκο και τον Παντελή να κυνηγούν τα όνειρά τους με τον δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο. Η διασκευή του έργου από τον Λώρη Λοιζίδη είναι γεμάτη προσωπικότητα, με το χαρακτηριστικό του χιούμορ και την αυθεντικότητα που τον κάνουν μοναδικό.

Μια από τις πιο συναρπαστικές στιγμές της παράστασης είναι η εμφάνιση του Μιχάλη Σοφοκλέους, που με την αίσθηση του χιούμορ και τη μοναδική του ενέργεια κλέβει την παράσταση, προσφέροντας ένα απίστευτο «κερασάκι στην τούρτα».

Η πλοκή και το τέλος της παράστασης ήταν γνωστά σε όλους όσους είχαν δει την ταινία. Προσωπικά, περίμενα εκείνη τη στιγμή που λίγο πολύ ήξερα ότι θα δω τα βουρκωμένα μάτια του Λώρη, κατά τη διάρκεια του χειροκροτήματος. Ο ηθοποιός ζει για τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από κάθε λέξη. Οι ρόλοι δεν είναι απλώς κείμενα που αποστηθίζονται, αλλά κομμάτια ψυχής, που αναμειγνύονται με όσα ήδη ξέρεις και νιώθεις και δημιουργούν μια συνεχώς μεταβαλλόμενη ταυτότητα.

Η παράσταση αυτή είναι, τελικά, μια αναβίωση όχι μόνο της κλασικής ταινίας, αλλά και του συναισθηματικού φορτίου που συνοδεύει τη δουλειά του ηθοποιού. Με το φινάλε, και το χειροκρότημα του κοινού, νιώθεις ότι όλοι οι ρόλοι, οι αγωνίες, οι ελπίδες και οι φόβοι των ηθοποιών ζωντανεύουν, προσφέροντας κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή παράσταση. Είναι μια εμπειρία ζωής που μας θυμίζει πόσο δυνατά μπορεί να είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται από το θέατρο και πόσο διαρκούν μέσα μας.