Ας τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις. Ζούμε σε μια εποχή όπου το παράδοξο κυβερνά, όπου το νόημα έχει γίνει λάστιχο, και όπου η κουλτούρα της προσοχής έχει μετατρέψει ακόμα και το τίποτα σε γεγονός. Μέσα σε αυτό το χαοτικό τοπίο, ένα τραγούδι με τίτλο: «Σε κλάνω» δεν είναι απλώς μια πρόκληση. Είναι ένα γρονθοκόπημα στην έννοια του τι θεωρείται «αποδεκτό» στην τέχνη, στο διαδίκτυο και στη συλλογική μας αισθητική.

Η Υποκρισία της «Σοβαρής» Κουλτούρας

Πριν σπεύσουν κάποιοι να απορρίψουν το θέμα ως «χαζό» ή «ευτελές», ας σταθούμε για λίγο. Πόσο συχνά η pop μουσική δεν είναι γεμάτη σκουπίδια καμουφλαρισμένα με στιλβωμένες παραγωγές; Πόσες φορές δεν έχουμε δει τραγούδια που υποτίθεται πως «έχουν νόημα»,  αλλά στην πραγματικότητα είναι ανούσια προϊόντα μιας βιομηχανίας που λειτουργεί αποκλειστικά με βάση τους αλγόριθμους;

Και εδώ φτάνουμε στο βασικό ερώτημα: Γιατί κάνουμε ρεπορτάζ για αυτό το τραγούδι; Επειδή είναι το τέλειο σύμβολο του πού έχουμε φτάσει.

Δεν μας ενοχλεί ότι το «Σε Κλάνω» υπάρχει. Μας ενοχλεί ότι δεν μας σοκάρει. Μας ενοχλεί ότι είναι απλώς άλλη μια μέρα στον κόσμο που φτιάξαμε. Έναν κόσμο όπου δεν μετράει τι έχεις να πεις, αλλά πόσο δυνατά μπορείς να το φωνάξεις (ή να το «αερίσεις»).

Αν το τραγούδι αυτό είναι μια δήλωση, είναι μια δήλωση παραίτησης. Παραδοχής ότι η τέχνη δεν χρειάζεται πια να σημαίνει κάτι χρειάζεται απλώς να προκαλέσει αρκετή αντίδραση για να μετρήσουν οι αριθμοί.

Και αν αυτό δεν είναι κατάντια τότε τι είναι;