Δεν είναι εύκολη ούτε η δική μου καθημερινότητα, όσο περίεργο κι αν φαίνεται. Βλέπετε, τα social media δεν μας «επιτρέπουν» ή μάλλον, δεν είναι αποδεκτό από τους ακόλουθους  να μοιραζόμαστε φωτογραφίες και αναρτήσεις που δείχνουν τι πραγματικά περνάμε. Οι ζωές μας φιλτράρονται μέσα από φωτεινές εικόνες και χαμογελαστά στιγμιότυπα, ενώ η αλήθεια μένει πάντα στο σκοτάδι.

Κι αφού εδώ τα λέμε όλα, δεν θα κρυφτώ άλλο. Είμαι κι εγώ μία από τις εκατοντάδες χιλιάδες μητέρες που ανέβηκαν έναν δύσκολο ανήφορο, κουβαλώντας σταυρούς που δεν ήταν δικοί τους. Μια από εκείνες που δεν είχαν την πολυτέλεια να αναρωτηθούν «γιατί σε μένα;», αλλά έπρεπε απλώς να προχωρήσουν. Στάθηκα στα πόδια μου με υπομονή, πείσμα και ελάχιστους ανθρώπους στο πλευρό μου.

Ξέρετε, η ζωή έχει έναν παράξενο τρόπο να σου δείχνει ποιοι είναι πραγματικά οι δικοί σου άνθρωποι. Υπάρχουν στιγμές που κοιτάς γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι εκείνοι που θεωρούσες δεδομένους, οι φίλοι, οι γνωστοί, ακόμα και η οικογένεια, έχουν εξαφανιστεί. Μόλις το έδαφος άρχισε να τρέμει κάτω από τα πόδια μου, οι περισσότεροι έτρεξαν μακριά. Και δεν ήταν μόνο η απουσία τους που πονούσε  ήταν η αδιαφορία, η σιωπή τους, η άνεση με την οποία προχώρησαν σαν να μην υπήρξα ποτέ κομμάτι της ζωής τους.

Αλλά ακόμα χειρότερο ήταν όταν κάποιοι από αυτούς επέστρεψαν. Όχι επειδή κατάλαβαν, όχι επειδή ένιωσαν τύψεις, αλλά επειδή ξαφνικά ήμουν πάλι «κάποια». Μια επιτυχία, μια πρόοδος, μια αναγνώριση, και ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται ξανά, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Μιλούσαν για το πόσο «περήφανοι» ήταν, προσπαθούσαν να πιαστούν από εμένα, από αυτό που είχα καταφέρει.

Όμως, εκείνη η περίοδος της αμφισβήτησης είχε ήδη χαράξει μέσα μου κάτι βαθύτερο. Δεν ήταν μόνο οι άλλοι που με αμφισβήτησαν. Ήμουν κι εγώ. Πόσες φορές σκέφτηκα ότι ίσως να μην τα καταφέρω; Πόσες φορές ένιωσα να πνίγομαι από την κούραση, από την αδικία, από την έλλειψη υποστήριξης; Δεν θα πω ψέματα, υπήρξαν στιγμές που λύγισα. Που έκλαψα, που ήθελα να τα παρατήσω.

Αλλά αν υπάρχει κάτι που έμαθα από όλο αυτό, είναι ότι καμία προσβολή δεν είναι πιο δυνατή από την πίστη σου στον εαυτό σου.

Το κίνητρο που με κρατά σήμερα εδώ, μαζί σας, ήταν μια στιγμή. Μια στιγμή που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τα τελευταία χρόνια χρειαζόμουν  μια αμφισβήτηση, έναν μηδενισμό. Χρειαζόμουν κάποιον να μου πει ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω, για να θυμηθώ πόσο δυνατή μπορώ να γίνω.

Δεν δημιούργησα το site από το πουθενά. Δημιουργήθηκε από εκείνη την προσβολή. Από τη στιγμή που κάποιος τόλμησε να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει ότι δεν έχω πια τη δύναμη να συνεχίσω.

Οπότε, να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όσους με αμφισβήτησαν.

Χωρίς εσάς, ίσως να μην είχα βρει τη δύναμη να συνεχίσω. Ίσως να μην είχα ανακαλύψει πόσα μπορώ να αντέξω.

Μου δώσατε, χωρίς να το ξέρετε, το μεγαλύτερο κίνητρο: να αποδείξω όχι σε εσάς, αλλά σε εμέναότι δεν θα σταματήσω εδώ.

Και κάπως έτσι γεννηθήκαμε. Γεννηθήκαμε παιδιά.

Και το πιο σημαντικό; Γεννηθήκαμε ως ομάδα.

Γιατί αυτό είναι που κάνει το Life Hascker by Nicole ξεχωριστό. Δεν είμαι μόνο εγώ, δεν είστε μόνο εσείς είμαστε όλοι μαζί. Μια ομάδα ανθρώπων που ίσως να μην γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά έχουν ένα κοινό: έπεσαν, αμφισβητήθηκαν, αλλά σηκώθηκαν ξανά. Ανήκουμε εδώ, γιατί εδώ δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε ότι είμαστε καλά. Εδώ μπορούμε να είμαστε αληθινοί.

Αυτό το site είναι μια κοινότητα ανθρώπων που ενώθηκαν, χωρίς να γνωρίζονται, με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό. Ο ένας μετά τον άλλο, σαν αλυσίδα, συνέβαλαν στη δημιουργία αυτής της σελίδας.

Και σήμερα, δεν μετράμε αριθμούς. Μετράμε ανθρώπους.

Γιατί κάθε προβολή, κάθε μήνυμα, κάθε ιστορία που μοιράζεστε, δεν είναι απλώς ένα ακόμα στατιστικό. Είναι η απόδειξη ότι δεν είμαστε μόνοι. Είναι η φωνή κάποιου που τόλμησε να μιλήσει. Είναι η δύναμη κάποιου που τόλμησε να συνεχίσει.

Κι αν αυτό σημαίνει κάτι, είναι ότι μαζί, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.

Και να θυμάσαι…

Δεν είσαι μόνος.

Ό,τι κι αν πέρασες, ό,τι κι αν σε πλήγωσε, όποιος κι αν σε αμφισβήτησε, εσύ συνεχίζεις. Δεν είσαι ο φόβος σου, δεν είσαι οι στιγμές που λύγισες, δεν είσαι οι φωνές που σου είπαν ότι δεν μπορείς.

Είσαι η κάθε φορά που σηκώθηκες, η κάθε μέρα που πάλεψες, η κάθε στιγμή που δεν τα παράτησες.

Εδώ, είμαστε μαζί. Και όσο είμαστε μαζί, κανένας δεν είναι αόρατος, κανένας δεν είναι ασήμαντος, κανένας δεν είναι μόνος του.

Συνέχισε. Πίστεψε. Μην επιτρέψεις ποτέ ξανά σε κανέναν να σε κάνει να νιώσεις πως δεν αξίζεις. Γιατί αξίζεις. Και πάντα θα αξίζεις.