Ζούμε σε μια εποχή που η πολιτική κρίση συχνά συγχέεται με την πολιτική ευκολία. Όπου η κριτική αντικαθίσταται από σχολιασμό, και η αλήθεια πνίγεται σε scroll, hashtags και στημένα πρωτοσέλιδα. Έχουμε μάθει να εκτελούμε με ένα share, να θάβουμε με ένα hashtag και να αγνοούμε ό,τι δεν ταιριάζει στην αφήγησή μας. Όμως πίσω από τα ονόματα και τα αξιώματα, υπάρχουν άνθρωποι. Άλλοι αντέχουν. Άλλοι σωπαίνουν. Άλλοι, πολεμιούνται.

Αυτό δεν είναι άρθρο υπεράσπισης ούτε αποδόμησης. Είναι καταγραφή σκέψεων ενός πολίτη και επαγγελματία, που έτυχε να μιλήσει με την Πρόεδρο της Βουλής και να διαπιστώσει πως όσο φωνάζουμε για διαφάνεια, τόσο εύκολα καταπίνουμε λάσπη, αν μας σερβίρεται σωστά.

Δεν φοβάμαι να γράψω. Δεν φοβάμαι να σκεφτώ. Και κυρίως δεν ανήκω πουθενά. Μέχρι να πειστώ. Από θέσεις, όχι από φήμες.

Πρόσφατα μίλησα με την Αννίτα Δημητρίου, την Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων. Ναι, μου τηλεφώνησε, και όχι δεν είναι ούτε μυστικό ούτε πολιτικό deal. Για να το ξεκαθαρίσουμε: Όλοι οι δημοσιογράφοι έχουμε επαφές και τηλεφωνικές συνομιλίες με πολιτικά πρόσωπα. Είναι κομμάτι της δουλειάς μας, όχι ένδειξη μεροληψίας.

Ξέρετε καλά πώς να πετάτε ανθρώπους στα σκουπίδια όταν δεν σας βολεύουν. Όπως έχετε θάψει ζωντανούς, έχετε εξοντώσει, έχετε περιθωριοποιήσει αξιόλογους πολιτικούς για χάρη επιχειρηματικών ή άλλων συμφερόντων.

Και όχι, δεν παίρνω το μέρος κανενός. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης με την Αννίτα, της είπα: «Μην κοιτάς ποιοι είναι απέναντι και σε πολεμάνε. Κοίτα ποιοι στέκονται δεξιά κι αριστερά σου. Εκεί βρίσκονται οι πραγματικοί σου σύμμαχοι.» Η απάντησή της ήταν ειλικρινής και άμεση: «Έχεις δίκιο».

Και το λέω με απόλυτη διαφάνεια: Δεν έχω ακόμη αποφασίσει τι θα ψηφίσω στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Περιμένω να ακούσω θέσεις, όχι αφίσες. Προτάσεις, όχι likes. Και όχι  δεν θα επηρεαστώ από «scroll κριτικές», είτε είναι στημένες, είτε πληρωμένες.

Πυροβολούμε πάντα εκεί που μας πονάει.

Το ανέκδοτο «πυροβολώ την Αννίτα» έχει αρχίσει να κουράζει. Και να εκθέτει. Η Βουλή δεν είναι παιδική χαρά. Είναι θεσμός. Και οι βουλευτές δεν μπήκαν με κουπόνι από το σούπερ μάρκετ. Με την ψήφο μας μπήκαν.

Και κάπου εδώ, ας το παραδεχτούμε όλοι μαζί: Όποιον και να βάλουμεή θα δούμε στην Βουλή, τα ίδια θα λέμε. Γιατί αυτό που δεν αντέχουμε, δεν είναι οι πολιτικοί. Είναι ο καθρέφτης που μας δείχνουν.

«Πυροβολώ την Αννίτα»; Ναι, αλλά ποιος ελέγχει τα όπλα; «Άρχισαν τα όργανα»; Όχι, ήδη παίζανε  απλώς τώρα τα ακούμε.

Αν υπάρχει παρατυπία, να ερευνηθεί. Αν όντως η Ελεγκτική Υπηρεσία εντόπισε παρατυπίες, όπως: απευθείας ανάθεση επίπλων €77.500 χωρίς διαγωνισμό ή εμπλοκή του αρχιτέκτονα-προμηθευτή,να γίνει έρευνα. Να αποδοθούν ευθύνες. Να εφαρμοστούν οι κανόνες.

«Διαφθορά»; Αν υπάρχουν στοιχεία, ας ερευνηθούν. Αλλά όχι με bots και λάσπη.

Όχι με fake προφίλ και τοξικότητα στα social. Με θεσμούς και διαφάνεια. Όχι με λάσπη. Το “άρχισαν τα όργανα” δεν ξεκίνησε χθες ή προχθές. Ήταν ένα καλά στημένο σχέδιο, που δυστυχώς κάποιοι δεν πήραν χαμπάρι. Και κάποιοι άλλοι έκαναν πως δεν βλέπουν.

Και έτσι, για την ιστορία, να σας πω κάτι: Οι πιο «ήσυχοι» πολιτικοί  αυτοί που δεν κάνουν φασαρία  είναι ίσως οι πιο σκληροί. Πίσω από τις κάμερες, είναι αγενείς, απόμακροι και ψυχροί. Μόλις όμως ανάψει το κόκκινο φως στο στούντιο, η φωνή γίνεται απαλή, το βλέμμα ταπεινό. Άντε μην ανοίξω το στόμα μου και τρέχουμε και δεν φτάνουμε.

«Πολιτική Παιδεία vs. Πολιτική Τηλεθέαση»

Θέλουμε πολιτική παιδεία ή πολιτική τηλεθέαση; Ζητάμε διαφάνεια, αλλά κοιτάμε μόνο τα σκάνδαλα. Μιλάμε για ηθική, αλλά ψηφίζουμε με βάση το viral video. Κράζουμε τους πολιτικούς, αλλά δεν ανοίγουμε ούτε έναν νόμο.

Μπορούμε να συζητήσουμε χωρίς να φωνάξουμε; Κλείνοντας, μια πρόταση: Ας συναντηθούμε όλοι για έναν καφέ. Όχι για selfies. Όχι για stories. Αλλά για μια πραγματική συζήτηση. Ως πολίτες, όχι ως οπαδοί.Με επιχειρήματα, όχι με memes.Για να ακούσουμε,  όχι για να φωνάξουμε.

Μπορούμε. Αλλά θέλουμε;

Αυτό το κείμενο δεν υπερασπίζεται ούτε καταδικάζει. Είναι μια προτροπή για ενσυνειδητοποίηση.

Της Νικολέτας Χρήστου