Αυτό που είδα με το που ξύπνησα από τον αγαπητό Λαμπρή μπορεί να με έκανε αρχικά να γελάσω, αλλά ταυτόχρονα να εκνευριστώ ακόμη περισσότερο. Το ριχτάρι στον καναπέ είναι, όντως, και για μένα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, ανάμεσα στα άλλα που έχω να αντιμετωπίσω στην καθημερινότητα. Το τινάζω, το τοποθετώ «καλλιτεχνικά» και συμμετρικά, ώστε να καθίσει το παιδί  ή, καλύτερα, να απλωθεί βλέποντας ταινία. Και ξανά απ’ την αρχή: Με το που σηκώνεται, πρέπει να μπω πάλι στη διαδικασία να το μετρήσω και να το βάλω σε τάξη.

Και την ώρα που όλα είναι σε τάξη, κάθομαι στον απέναντι καναπέ να χαλαρώσω, κοιτώντας το ταβάνι, αφού από εκεί κατεβαίνουν ιδέες, σκέψεις, αναμνήσεις. Και μέσα σε αυτό το εγκεφαλικό μπέρδεμα, το ριχτάρι γλιστράει με ακρίβεια, και ένα μέρος του βρίσκεται στο πάτωμα. Κάθε φορά το ίδιο σενάριο: Μια προσωπική «τραγωδία» μικρής κλίμακας, σαν να βλέπω το ριχτάρι να γελάει ειρωνικά μαζί μου.

Τώρα θα μου πείτε: Γιατί δεν έκανες ό,τι έκαναν οι μαμάδες και οι γιαγιάδες μας, που όταν αγόραζαν καναπέδες, τους άφηναν με το νάιλον για να μη λερωθούν; Συγγνώμη, θεία, αλλά δεν άντεχα κάθε φορά που η μητέρα μου με έφερνε επίσκεψη στο σπίτι σου. Νάιλον σε καναπέ; Πραγματικά, πόση υπομονή να αντέξει κανείς; Ήταν σαν να κάθεσαι πάνω σε αδιάβροχο σε καλοκαιρινό καύσωνα,  μια εμπειρία που συνδυάζει την άνεση με την αίσθηση ότι μόλις βγήκες από την πισίνα με ρούχα.

Γιατί, τελικά, βάζουμε ριχτάρια στους καναπέδες; Είναι άραγε απλώς θέμα προστασίας; Μήπως είναι μια σιωπηλή επανάσταση κατά του άψογου design των κατασκευαστών καναπέδων; Μια δήλωση: «Ναι, αγόρασα αυτόν τον μοντέρνο καναπέ, αλλά θα τον καλύψω με ένα ριχτάρι που βρήκα σε παζάρι γιατί μπορώ». Ίσως το ριχτάρι να είναι το κάπα του καθημερινού μας ήρωα, ο μυστικός φύλακας που προστατεύει από λεκέδες σοκολάτας, τρίχες κατοικίδιων και τη φθορά του χρόνου.

Είναι και κάτι άλλο που με προβληματίζει: Βλέποντας τα σπίτια των Κύπριων influencers, αυτών που έχουν και σκυλιά και γατάκια και παιδιά και άντρα και φίλους, πάμπολλους φίλους, να μην έχουν ριχτάρια! Λες και έχουν κατασκευαστεί αλλιώς αυτοί οι καναπέδες. Καλά, μην πω για τα σπίτια των τηλεοπτικών περσόνων, που με πύλες εισόδου σφραγισμένες, ξαφνικά κάποια sites «εισβάλλουν» στον χώρο τους για να μας δείξουν το εσωτερικό του σπιτιού εννοείται χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα οι ιδιοκτήτες. Και βλέπεις καναπέδες χωρίς ριχτάρια!

Και μετά, να βλέπεις παιδικά πάρτι, events εντός σπιτιού, πάρτι ξανά και ξανά, να κάθονται στους καναπέδες χωρίς ριχτάρια. Τι στο καλό συμβαίνει; Δεν μπορώ να καταλάβω ούτε εγώ προσωπικά, αγαπητέ Λαμπρή. Και σε ευχαριστώ ιδιαίτερα που μου έδωσες το ΟΚ να αναρτήσω το βίντεό σου, για να το μοιραστώ με τους αναγνώστες, μπας και βγάλουμε άκρη.

Ίσως τελικά το ριχτάρι να είναι κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι ύφασμα. Ίσως να είναι η αόρατη ασπίδα μας απέναντι στις μικρές καταστροφές της καθημερινότητας, ή ακόμα και το τελευταίο μας αποκούμπι στον αγώνα για τάξη σε έναν κόσμο που επιμένει να…τσαλακώνεται.

Της Νικολέτας Χρήστου