Μόνο ο Χρήστος Σιακαλλής, ο αγαπητός χορευτής και χορογράφος, γνωστός για τη συμβολή του στη διατήρηση και προώθηση των παραδοσιακών κυπριακών και ελληνικών χορών, θα μπορούσε, (ίσως!) να αναλύσει τις χορευτικές κινήσεις (ή ό,τι άλλο ήταν αυτό) των κατά τα άλλα αγαπημένων ηθοποιών Τάσου Νούσια και Βασίλη Μπισμπίκη.

Ως επίσημος χορογράφος και χοροδιδάσκαλος σε ανώτατα ακαδημαϊκά ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο Κύπρου (1997-2009), το Cyprus College-European University (1995-σήμερα), το Intercollege-University of Nicosia (2000-2006) και την Αστυνομική Ακαδημία Κύπρου (2003-2006), ο Σιακαλλής έχει σίγουρα τις γνώσεις –το αν έχει και το κουράγιο είναι άλλο θέμα.

Ο Τάσος Νούσιας και το ζεϊμπέκικο της ψυχής

Ο Τάσος Νούσιας, γνωστός για την καλλιτεχνική του ευαισθησία και τον επαγγελματισμό του, έχει δηλώσει πως ο πολιτισμός αποτελεί τη «γενεσιουργό μήτρα» της κοινωνίας και πως το ήθος πρέπει να διαπνέει κάθε πτυχή της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Σοφά λόγια – και πράξεις που τα επιβεβαιώνουν.

Μια από τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές του ήταν στις 8 Απριλίου 2017, όταν εμφανίστηκε στην εκπομπή «Στην Υγειά Μας». Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, ο Μίλτος Πασχαλίδης ερμήνευσε το «Ederlezi», και ο Νούσιας χόρεψε ένα συγκλονιστικό ζεϊμπέκικο, προσφέροντας μια αυθεντική και συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή που συγκίνησε το κοινό.

Το «Ederlezi», παραδοσιακό τραγούδι των Ρομά στα Βαλκάνια, έγινε γνωστό από την ταινία «Ο Καιρός των Τσιγγάνων» (1988) του Εμίρ Κουστουρίτσα, με μουσική του Γκόραν Μπρέγκοβιτς. Η επιλογή του Νούσια να χορέψει σε αυτό το τραγούδι αναδεικνύει την ικανότητά του να συνδέει διαφορετικά πολιτισμικά στοιχεία και να αποτίει φόρο τιμής στην παράδοση, δείχνοντας πως η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα μεταξύ των λαών.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης και το ζεϊμπέκικο

Ο Βασίλης Μπισμπίκης γεννήθηκε στο Λουτράκι το 1977 και, προτού γίνει ηθοποιός, εργάστηκε ως μπάρμαν, σερβιτόρος και γκρουπιέρης σε καζίνο – δηλαδή, έχει ζήσει καταστάσεις που κάνουν ένα ζεϊμπέκικο να φαίνεται μονόδρομος. Στα 25 του, μετακόμισε στην Αθήνα και σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή Μαίρης Βογιατζή-Τράγκα.

Τα τελευταία χρόνια, ο Μπισμπίκης έχει κάνει το ζεϊμπέκικο κάτι παραπάνω από χορό: το έχει μετατρέψει σε δημόσια εκδήλωση αγάπης. Σε κάθε εμφάνιση της συντρόφου του, Δέσποινας Βανδή, ανεβαίνει στην πίστα και χορεύει με πάθος, κλείνοντας συνήθως την παράσταση με ένα τρυφερό φιλί.

Σε πρόσφατη εμφάνιση, ενώ η Βανδή τραγουδούσε μαζί με τον Αντώνη Ρέμο, ο Μπισμπίκης πήρε θέση στο κέντρο της σκηνής και χόρεψε ζεϊμπέκικο, συγκεντρώνοντας τα βλέμματα  και τα φλας.

Σε άλλη περίσταση, κατά τη διάρκεια ερμηνείας τραγουδιού του Βασίλη Καρρά από τον Γιώργο Σαμπάνη, σηκώθηκε και ξαναχόρεψε, με το σχετικό βίντεο να γίνεται viral στα social media.

Αν και δεν έχω γνώσεις χορευτικές θα τολμούσα να πω πώς το ζεϊμπέκικο του Τάσου Νούσια μοιάζει με προσωπική ιεροτελεστία, ένας μοναχικός χορός γεμάτος συναίσθημα. Αντίθετα, το ζεϊμπέκικο του Βασίλη Μπισμπίκη είναι δημόσιο και λίγο πανηγυρικό.

Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας διαφωτίσει για τις διαφορές ή και τις ομοιότητες, αυτών των δύο χορευτικών προσεγγίσεων, αυτός ίσως να είναι ο αγαπητός σε όλους μας Χρήστος Σιακαλλής. Εκτός αν, βέβαια, αποφασίσει ότι κάποια πράγματα δεν αναλύονται απλώς χορεύονται!

Της Νικολέτας Χρήστου