Η φιλοξενία δεν είναι επάγγελμα. Είναι τιμή. Όταν ένας τόπος ξεχνά τον σεβασμό, χάνει και την ομορφιά του. Ήμουν παρούσα σε ένα περιστατικό που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει πουθενά  πόσο μάλλον στην Αγία Νάπα, μια περιοχή που έχει χτιστεί πάνω στη φιλοξενία και στηρίζει την τοπική της ζωή στον τουρισμό.

Μια μητέρα με το παιδί της δέχτηκε ειρωνεία, ψυχρότητα και σχεδόν επιθετικότητα από υπάλληλο σε τουριστικό κατάστημα, τη στιγμή που απλώς ήθελε να πληρώσει. Χωρίς κανέναν ουσιαστικο λόγο που θα μπορούσε να λυθεί χωρίς να κρύβεται ο Ε/Κ πίσω απο παραβάν και απλά να ακούει συνομιλιές σχεδόν ακαταλαβήστικες φαντάζομαι και απο τις δύο μεριές, ο υπάλληλος έκανε ντου και αυτοσυστηθηκε (επιτελους) ως ιδιοκτήκτη και ξέσπασε, αναφερόμενος σε προσωπικά του βιώματα, λέγοντας πως ο πατέρας του είναι αγνοούμενος στην Αγία Νάπα του 2025.

Ας το ξεκαθαρίσουμε: Οι αγνοούμενοι είναι πληγή όλων μας. Είναι πληγή της Κύπρου. Χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώθηκαν, έγιναν πρόσφυγες, θρήνησαν αγαπημένους. Η κυπριακή κοινωνία έχει περάσει από τραύματα πολέμου, από την οικονομική καταστροφή του κουρέματος, από συνεχή ανασφάλεια. Κανείς δεν έχει το μονοπώλιο του πόνου.

Αλλά ο πόνος αυτός δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να ξεσπά στον επισκέπτη. Ο τουρίστας δεν ευθύνεται για τίποτα από όλα αυτά. Αντίθετα, στήριξε αυτό τον τόπο με την παρουσία του, με τον σεβασμό του, με τα χρήματα που ξοδεύει.

Η ειρωνεία της υπόθεσης; Όταν, λίγο αργότερα, μίλησα με τον ίδιο υπάλληλο, διαπίστωσα πως οι εργαζόμενοι στο κατάστημα ήταν Τουρκοκύπριοι που αυτοσυστήνονταν ως Βούλγαροι ή Ρουμάνοι. Κάποιοι μιλούσαν άπταιστα τουρκικά, αλλά όχι από επιλογή, από καταγωγή. Αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν να επικαλείσαι τον πόνο των αγνοουμένων του ’74, ενώ συνεργάζεσαι καθημερινά με ανθρώπους που σύμφωνα με τα δικά σου λόγια ανήκουν στην πλευρά που προκάλεσε αυτόν τον πόνο;

Δεν είναι το αίμα που φταίει. Ούτε η καταγωγή. Φταίει η υποκρισία. Δεν μπορείς να κουνάς το δάχτυλο στον τουρίστα, όταν ο ίδιος επιλέγεις να προσλάβεις όποιον σε βολεύει για το ταμείο σου, και να μετατρέπεις τον επαγγελματικό σου χώρο σε πολιτική σκηνή.

Αν θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανή την Κύπρο που αγαπήσαμε τότε ας δούμε τον επισκέπτη όχι ως “ξένο”, αλλά ως φιλοξενούμενο. Όχι ως “εχθρό”, αλλά ως άνθρωπο. Ο τόπος δεν τιμάται με θυμούς, υποκρισία και απρέπεια, αλλά με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Μέχρι τότε, ας μη μας φαίνεται παράξενο που τα καταστήματα μένουν άδεια. Όχι επειδή δεν έχουμε ήλιο και ομορφιά αλλά επειδή λείπει αυτό που μετράει πιο πολύ: Η καρδιά της φιλοξενίας.