Το timeline μας σταματά απότομα όταν βλέπουμε τέτοιες ειδήσεις. Ίσως να μην την ήξερες προσωπικά, να μην είχατε καν μια διαδικτυακή σύνδεση. Η Σταυρούλα Κωνσταντίνου, ήταν δημοσιογράφος  στο Πρακτορείο Ειδήσεων Λάρνακας, στο οποίο εργαζόταν ως Υπεύθυνη Σύνταξης και Διαφημίσεων και το όνομά της ίσως σου φέρνει κάτι οικείο. Ίσως να έχεις επιμεληθεί τα κείμενά της, να τα έχεις διαβάσει. Πιθανόν, όμως, να μην έτυχε ποτέ να σκεφτείς κάτι παραπάνω για εκείνη πέρα από τη δουλειά της, να μη γνώριζες πώς ήταν ως άνθρωπος, ή να μην θυμόσουν καν το πρόσωπό της. Τώρα όμως βλέπεις τις λεπτομέρειές της στις φωτογραφίες που συνοδεύουν τα αποχαιρετιστήρια μηνύματα. 

Ήταν φίλη «φίλων» σου, και βλέπεις τις αναρτήσεις τους, σοκαρισμένες ή βαθιά θλιμμένες, ανάλογα με τη σχέση που είχαν μαζί της. Όλοι μιλούν για το πάθος της για τη δουλειά, για την προσέγγισή της στα κείμενα της, για τα παιδιά και τις νύφες της,τη μητέρα της, που είναι εγκλωβισμένη στη Αγία Τριάδα.  Και φυσικά, αναπόφευκτα, έρχονται στο φως πτυχές της προσωπικής της ζωής που, λόγω της τραγικής περίστασης, έγιναν είδηση. Είχε τόσες χαρές μπροστά της, αλλά έφυγε μετά από δίχρονη πάλη με την επάρατη νόσο.

Είναι δύσκολο να μαθαίνεις τόσα για τη ζωή ενός ανθρώπου που δεν γνώριζες. Νιώθεις άβολα όταν παραβιάζεται η ιδιωτικότητά του, κι αυτό σημειώνουν και οι φίλοι της, δεν θα το ήθελε ούτε η ίδια. Ο θάνατος, με την οριστικότητα του τέλους, μοιάζει παράταιρος μέσα στον ψηφιακό κόσμο που συνεχίζει να κινείται. Τα social media, ακόμα και σε τέτοιες στιγμές, δημιουργούν την ψευδαίσθηση της οικειότητας – άνθρωποι που δεν ήξερες, μοιάζει ξαφνικά σαν να τους γνωρίζεις. Οι αναρτήσεις, σαν ψηφιακά κηδειόχαρτα, διαδίδουν την είδηση σε ένα ευρύτερο κοινό, τιμούν τη μνήμη, εκφράζουν θλίψη, σαστισμάρα, ή και συντριβή. «Δεν είναι δυνατόν», γράφουν, «κάναμε σχέδια, πάλεψε αλλά δεν τα κατάφερε».

Σε τέτοιες στιγμές δεν μπορείς να μη σκεφτείς πόσο άδικα και πρόωρα έρχεται μερικές φορές το τέλος. Αν δεν γνωρίζεις προσωπικά τον εκλιπόντα, μπορεί να ταυτιστείς με τη θέση του, ειδικά αν μοιράζεστε κοινά χαρακτηριστικά, οικογένεια, επάγγελμα ή ενδιαφέροντα. Μια απώλεια μπορεί να προκαλέσει υπαρξιακούς προβληματισμούς για την ευθραυστότητα της ζωής – σήμερα είμαστε εδώ, αύριο όχι. Κι όταν η απώλεια δεν σε συντρίβει, γιατί δεν είναι κάποιος δικός σου, ίσως να υπάρχει περισσότερος χώρος να κάνεις μια παύση, να αναλογιστείς την τραγικότητα του τέλους, να πάρεις ένα μάθημα.

Τελευταία, είχα δει κι άλλες ανακοινώσεις ξαφνικών θανάτων φίλων «φίλων». Αναλογίστηκα αρκετές φορές: πώς φεύγουν έτσι οι άνθρωποι; Κάθε φορά που διαβάζω τέτοιες ειδήσεις, σκέφτομαι πόσο μικρή, εύθραυστη και απρόβλεπτη είναι η ζωή.  Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, για μικρότητες και αμφιθυμίες. Ο θάνατος πρέπει να μας διδάσκει. Αλλά πόσο άδικο να διακόπτεται έτσι μια ζωή.

Ίσως, επειδή ακόμα ένας άδικος θάνατος με άγγιξε για ακόμα  μια φορά, πήρα αυτά τα συναισθήματα μαζί μου εκτός Facebook. Οι υπαρξιακές αγωνίες είναι καλό να μας συνοδεύουν, να μας κάνουν να σκεφτούμε ξανά. Αλλά στο άκουσμα ενός ξαφνικού θανάτου, ίσως το πιο αρμόζον είναι η σιωπή!

Του Νεκτάριου Μαρκέτου